Byrjaði daginn á því að liggja í leti

eða allavega vera löt, þó ég lægi kannski ekki í rúminu nema til klukkan níu. Ísak var að fara að spila fótboltaleik og ég nennti ekki að gera neitt gáfulegt þar til leikurinn byrjaði. Hélt reyndar að það væri um ellefuleytið en þegar betur var að gáð þá hófst hann ekki fyrr en 12.50. Þannig að ég hafði nægan tíma í mínu letikasti. Gáði til veðurs áður en ég fór á leikinn og sá engin rigningarský nema langt í burtu í norðrinu, svo ég sleppti því að fara í regnjakka og lét leðurjakkann duga. Veðurspárhæfileikar mínir reyndust hins vegar frekar endasleppir í þetta sinn, þegar leikurinn var um það bil hálfnaður skall á kröftug norðanátt og úrhellisrigning og regnjakkinn hefði komið í góðar þarfir. En KA strákarnir létu rigninguna ekki slá sig út af laginu, voru aldeilis í essinu sínu í leiknum og skoruðu 10 mörk, þar af skoraði Ísak tvö. Þannig að þeir eru komnir í áttaliða úrslit í Íslandsmótinu og keppa við Völsung í fyrramálið kl. tíu.

Annars hafði ég mælt mér mót við vinkonu mína seinnipartinn, við ætluðum að kíkja á dagskrá Akureyrarvöku, sem við og gerðum. Þá var að vísu hætt að rigna en ég dúðaði mig í flíspeysu og regnjakka þrátt fyrir það. Við röltum um miðbæinn, frekar stefulaust og kíktum inn þar sem okkur datt í hug. Það var svo sem ekkert sérstakt sem vakti athygli mína öðru fremur og vinkonan varð fljótt þreytt því hún er með brjósklos í bakinu. Þannig að við fórum heim til hennar og spjölluðum yfir kaffi/tebolla í góða stund.

Ég átti samt eftir að fá meiri félagsskap því um kvöldmatarleytið hringdi síminn og kona spurði mig hvort ég vissi hver hún væri. Mér heyrðist þetta vera Didda, mamma stráks í bekknum hans Ísaks, en ekki var það nú rétt hjá mér. Kannski ekki skrýtið að ég skyldi ekki þekkja röddina því þetta var hún Helga (sem bjó í Tromsö um leið og við en býr nú á Sauðárkróki) og ég hef ekki hitt hana nema ca. þrisvar síðustu 12 árin. En hún var sem sagt stödd á Akureyri og kíkti í heimsókn. Það var virkilega gaman að fá hana og við röbbuðum lengi saman. Þegar við bjuggum í Tromsö þá komu hinir Íslendingarnir í stað stórfjölskyldunnar og samskiptin voru mikil en rofnuðu því miður eftir að heim kom. En þrátt fyrir að langur tími líði á milli þá er alltaf jafn gaman að hittast og taka upp þráðinn þar sem frá var horfið.

Ef einhvern skyldi undra að ég hef hvergi minnst á eiginmanninn í tengslum við þessa upptalningu á viðburðum dagsins þá er það vegna þess að hann er farinn í síðustu veiðiferð sumarsins og verður fram á mánudag.

Hér með læt ég þessu maraþonbloggi lokið og sleppi því að birta nokkrar ljósmyndir í þetta sinn :-)