þriðjudagur, 29. nóvember 2011

Jæja var dugleg í dag

En ekki dugleg í þeirri merkingu að hafa gert margt og mikið, heldur var ég dugleg að hvíla mig :-) Ég átti ekki að mæta í vinnu fyrr en seinni partinn og ákvað að reyna að sofa eins lengi og ég þyrfti. Með þeim afleiðingum að ég steinsvaf til rúmlega níu og lá í rúminu til hálf tíu. Þá var ég ekkert að æsa mig heldur borðaði morgunmat í rólegheitum, las blöð og gerði fátt. Tja, setti reyndar í eina þvottavél, braut saman þvott, tók úr uppþvottavélinni, gerði við eina peysu, fór í sturtu, bjó til hráfæðis"deig" sem ég setti í þurrkofninn ... en allt þetta gerði ég í afslöppuðum gír. Svo ætlaði ég nú að mæta í vinnuna kl. 13.30 en fékk svo hraustlegar blóðnasir að þær töfðu mig um korter. Það tafði mig líka að finna pakka sem ég ætlaði með í póst í gær en gleymdi, sem leiddi til þess að ég fór á pósthúsið fyrir vinnu og mætti rétt á slaginu tvö í vinnuna. Þar var afskaplega rólegt líka vegna þess að úti var veður vont (jæja semi-vont eins og Ísak myndi kannski segja) og fáir á ferli. Hins vegar hafði komið nokkuð stór sending af vörum og nóg að gera við að taka hana uppúr kössum. Því er nú ekki lokið enn en liggur svo sem ekki lífið á. Það er ekki von á fleiri stórum sendingum í vikunni, svo það þarf ekki að stressa sig eins mikið yfir að taka upp.

Hérna heima var Valur svo búinn að elda pítsur. Ég hafði verið búin að gera pítsubotn handa mér sem er laus við hveiti og þetta kom bara svona ljómandi vel út. Innihaldið er sem hér segir:
4 dl möndlur lagðar í bleyti í sólarhring og afhýddar
1 dl rifnar gulrætur
1 tómatur
1 hvítlauksrif
smávegis salt
1 msk þurrkað oreganó
2 dl fínt möluð hörfræ
Það á að vera hægt að gera einhvers konar ost-líki úr kasjúhnetum en ég er ekki komin alveg svo langt í fræðunum ennþá. Það er pínu skrítið að borða pítsu án osts en það mun ábyggilega venjast. Svo var ég með hummus með henni og það kom líka ótrúlega vel út. Ég er samt ekki að detta í hráfæðisgírinn þó ég sé komin með þurrkofninn, eins og sést best á því að þrátt fyrir að hafa þurrkað pítsubotninn samkvæmt öllum hráfæðisreglum, þá langaði mig í heita pítsu og Valur hitaði mína alveg eins og þeirra. En ég á líka eftir að þreifa mig meira áfram með ofninn t.d. í smákökugerð. Núna er í honum kex sem ég er að þurrka. Í kexinu eru hörfræ, tómatar, paprika, sólþurrkaðir tómatar, hvítlaukur og safi úr einni sítrónu. Ég er nú búin að smakka það og þetta er ótrúlega bragðsterkt.

Í kvöld átti að vera fundur í ljósmyndaklúbbnum en hann féll niður. Í staðinn setti ég upp jólagardínurnar (í hreinu og fínu gluggana sem Valur var búinn að þvo) og þræddi jólaseríur utan um stálhringi sem komu innan úr Ikea krönsunum (sem reyndust ónýtir þegar þeir voru sóttir í geymsluna). Það væri kannski fallegra að hafa eitthvað skraut með seríunum, þetta er afskaplega spartanskt svona, og kannski panta ég skrautlengjur frá einum heildsalanum sem við skiptum við. Svo eru þetta 20 ljósa seríur og gefa ekkert sérlega mikla birtu frá sér, en samt betra en ekki neitt.

Já, í morgun skannaði ég líka inn gamla mynd af mér og Rósu vinkonu, í tilefni þess að Rósa á afmæli í dag. Við vorum bestu vinkonur sem krakkar og erum enn mjög góðar vinkonur, svo mér datt í hug að skanna þessa mynd og setja á facebook hjá henni með afmæliskveðjunni. Og til gamans kemur myndin hér.

sunnudagur, 27. nóvember 2011

Arg!

Þreytt - þreytt - þreytt. Þrátt fyrir 2ja daga helgarfrí er ég ennþá þreytt og verð að viðurkenna að það vex mér ógurlega í augum að eiga að mæta í vinnu á morgun. Kannski verð ég hressari á morgun, það má vona... Reyndar hef ég jú ekki verið alveg í fríi frá vinnu. Var að vinna í bókhaldinu á föstudagskvöldinu og í morgun og svo hefur mér gengið framúrskarandi illa að setjast / leggjast og bara hvíla mig. Ég hef einhvern veginn ekki eirð í mér til að vera kyrr og finnst að ég eigi að vera á fullu að gera eitthvað gáfulegt.

Svo er virkilega erfitt andlega séð að detta aftur niður í svona gríðarlega þreytu, eftir að hafa verið skárri um sinn. Og það er líka erfitt fyrir fólkið í kringum mig. Plús, að ég verð alveg óð í sykur og ég sem ætla ekki að borða sykur. Það er erfitt! Hingað til hef ég látið 70% súkkulaði, hnetur, kaffi og eina og eina döðlu duga, og eins gott að ég falli ekki í freistni nú þegar ég á bara eftir að verða enn þreyttari á næstu fjórum vikum. Þetta er algjör klemma sem ég er í, því ég þyrfti svoleiðis að vera á bremsunni og passa uppá að fá nægilega hvíld og t.d. ekki vinna 6 tíma í einu því ég veit af biturri reynslu að það er alltof mikið fyrir mig. EN - það er ekki hlaupið að því þegar maður er verslunareigandi og það í jólatörninni. Auðvitað munar rosalega um að við Sunna erum tvær, en helst þyrfti að vera manneskja með okkur stærstan partinn af desember ef vel ætti að vera.

Ég er eiginlega dauðfegin að hafa hætt í kórnum. Það er svo brjálað að gera þar núna, fyrst voru afmælistónleikar um daginn og svo verða tónleikar til styrktar Mæðrastyrksnefnd 8. des. og þetta hefði bara þýtt ennþá meira álag, svo það er gott að ég er hætt þar. Pínu sorglegt samt líka því mér fannst þetta svo skemmtilegt... en það er önnur saga.

Ég finn samt að það gerir mér gríðarlega gott að vera í leikfiminni. Á fimmtudaginn síðasta var leikfimi kl. 14 og ég hafði verið alveg svakalega þreytt allan daginn í vinnunni, og var mikið að hugsa um að sleppa leikfiminni í þetta sinn. Fór samt og var nánast eins og svefngengill allan tímann. Verkjaði endalaust í allan skrokkinn og vantaði allan kraft í vöðvana. Í lokin var slökun og ég náði að slaka nokkuð vel. Fór svo heim og fékk mér kaffi og eftir smá stund var ég bara öll önnur. Leið betur en mér hafði liðið allan daginn. Svo það er greinilega lífsnauðsynlegt að halda áfram í leikfiminni. Bara verst að það er að verða svo mikið að gera í vinnunni að það er varla forsvaranlegt að stökkva út kl. 14 á daginn. En það er nú að vísu bara einu sinni í viku, því hitt skiptið er leikfimin að morgninum. Samt, þá þarf núna endalaust að panta vörur og taka upp vörur, svona á milli þess sem við afgreiðum viðskiptavini, svo það er eiginlega á mörkunum að ég hafi samvisku til að stinga af í leikfimina. En geri það nú samt af því ég veit það gerir mér gott.


Afrakstur myndatöku gærdagsins

Mid-day sunshine by Guðný Pálína
Mid-day sunshine, a photo by Guðný Pálína on Flickr.
Enn eina ferðina tek ég mynd af þessari blessaðri bogabrú niðri við Strandgötu. Ég var nú eiginlega orðin leið á að taka myndir af henni, en þegar sólin er svona lágt á lofti þá er erfitt að finna stað á Akureyri þar sem sólin skín. Ég ætlaði t.d. í Lystigarðinn í gær en þar var engin sól.

laugardagur, 26. nóvember 2011

Frú Guðný á margt eftir ólært í saumaskap

Það þýðir greinilega ekkert að ætla sér að lifa á fornri frægð þegar kemur að saumaskap. Þó frú Guðný hafi saumað ýmislegt hérna í den, þá er ekki sjálfgefið að allt lukkist hjá henni í dag, eftir 20 ára hlé. Þessi staðreynd blasir nú við frúnni, eftir að hafa reynt að sníða langerma bol, sem mistókst svona hrapallega. Hún fylgdi sniði og upplýsingum um mál á sniðinu. Þar var raunar tekið fram að sniðið væri mun minna en eðlilegt gæti talist vegna þess að ætlast væri til að saumað væri úr mjög teygjanlegu efni. Frú Guðný var alveg með teygjanlegt efni - en greinilega ekki nógu teygjanlegt! Og ekki datt nú frúnni í hug að máta sniðið við einhvern langermabol sem hún átti fyrir, ónei. Ekki fyrr en hún var búin að klippa út ermar og bakhluta. Þá fyrst hringdu einhverjar aðvörunarbjöllur í huga hennar. Með smávægilega óþægindatilfinningu sótti hún gamlan bol og staðfesti þær grunsemdir sem vaknað höfðu. Nýi fíni bolurinn yrði sennilega svona 15-20 cm. of þröngur, aðeins!! Verst með fallega efnið sem keypt hafði verið. Það er reyndar aðeins eftir af því en afar ólíklegt að takist að sníða fram- og bakstykki úr því sem eftir er. Frúin hefur hins vegar lagt frekari saumaskap á hilluna í kvöld og því mun ekki fást endanlega skorið úr því máli fyrr en á morgun. Ef veikburða taugar leyfa.

Valur vinnur verkin

af listanum mínum...

Já það er ekki að spyrja að mínum duglega eiginmanni. Eftir að hafa lesið bloggið frá í gær (og jú, við tölum líka saman, svona ef einhver skyldi vera að velta því fyrir sér) dreif hann sig í gluggaþvott í morgun. Hann ætlaði líka að setja upp jólaljósin í gluggana í stofunni en þá kom babb í bátinn. Allir fínu jólakransarnir úr Ikea reyndust ljóslausir. Ein lausn á því vandamáli gæti verið að klippa gamla ljósabúnaðinn utan af krönsunum og vefja þá með nýjum seríum. Spurning hins vegar hvort það svarar kostnaði og fyrirhöfn. Þarf að kíkja í Rúmfó á eftir og athuga verð á seríum.

Af því sem stóð á listanum er ég líka búin að fara út og viðra mig. Ég tók myndavélina með, í fyrsta sinn í sex vikur held ég bara. Það var ágætt svoleiðis. Veðrið mjög gott, stillt og kalt og sólin skein. Ég get hins vegar ekki státað mig af því að hafa framkvæmt meira af þessum lista. Ég er bara ótrúlega lúin eitthvað og nenni engu. Ekki einu sinni að hvíla mig, hehe ;-)

föstudagur, 25. nóvember 2011

Jákvætt í dag

- Ég náði að sofna aðeins aftur, eftir að hafa fyrst vaknað kl. 4.30 og verið vakandi í nærri tvo tíma.
- Ég þreif kattaklósettið.
- Ég hengdi upp sturtuhengið, sem er svo hreint og fínt eftir að ég þvoði það í gær.
- Endurvinnslutunnan var tæmd.
- Við Sunna náðum að taka upp úr öllum kössunum sem komu í gær.
- Það var mikið að gera í Pottum og prikum.
- Ísak færði jákvæðar fréttir úr stærðfræðiprófi.
- Við Valur erum bæði í helgarfríi þessa helgina.


Hlutir sem ég þyrfti að gera um helgina, eða langar til að gera:
- Sníða og helst sauma langerma bol.
- Þvo gluggana í stofunni.
- Setja upp jólaljós í gluggana í stofunni.
- Baka fleiri hráfæðiskökur / kex.
- Skoða uppskriftabækur.
- Viðra mig eitthvað úti.
- Vinna aðeins í bókhaldinu.
- Hvíla mig.


fimmtudagur, 24. nóvember 2011

Eyðibýli fyrir austan

Memory of summer by Guðný Pálína
Memory of summer, a photo by Guðný Pálína on Flickr.
Sem ég man ekki hvað heitir en Valur segir að heiti Kílakot. Tók myndina í dagsferðinni sem við Valur fórum á Melrakkasléttu í sumar.

Talandi um ferðir þá ók ég á Ólafsfjörð í gær og heimsótti Stínu vinkonu mína en við þekkjumst frá því í Tromsö. Hún er því miður ökklabrotin og mér datt í hug að henni þætti gaman að fá gesti, eftir að hafa verið 6 vikur heima í veikindaleyfi. Sú ályktun reyndist rétt og fannst mér aldeilis ágætt að nota frídaginn minn í að heimsækja hana. Það er þannig með okkur Stínu, að alveg sama hversu langt líður á milli þess að við hittumst (sem er yfirleitt alltof langt), þá er bara eins og við höfum verið að spjalla saman deginum áður. Engin óþægindatilfinning eins og stundum er þegar langt líður á milli "hittinga". Bara svo ósköp ljúft að hittast og rifja aðeins upp hvað hefur á daga okkar drifið síðan síðast. Það er ómetanlegt að eiga svona vini og maður skilur ekki hvernig stendur á því að við hittumst ekki oftar, aðeins 45 mín. á milli okkar, en svona er þetta bara. Mér finnst reyndar fólk almennt tala um það hvað tímarnir séu að breytast. Fólk er hætt að "kíkja í kaffi" án þess að gera boð á undan sér, og flestir eru svo uppteknir af því að lifa þessu dagsdaglega lífi að hlutir eins og að heimsækja vini verða útundan. Lífið snýst bara um að fara í vinnuna og klára allt sem þarf að gera s.s. kaupa í matinn, elda mat, sinna heimilinu og afkvæmunum. Allt í einu er dagur að kvöldi kominn og fólk svo örmagna að það hugsar um það eitt að slaka á eftir amstur dagsins. Ég er engin undantekning, og hef ég verið hálfgerð mannafæla þessi síðustu þreytu-ár í lífi mínu. Vonandi er þessi heimsókn til Stínu fyrstu merkin um að bjartari tímar séu framundan í tengslum við vinina :)

Upp og niður, upp og niður

Það er lýsingin á heilsufari mínu og ef litið er á björtu hliðarnar þá er betra að það sveiflist upp og niður, heldur en að það sé bara niðri.

En eins og venjulega, ef mér hrakar minnstu vitund, þá fer ég á fullt að leita skýringa, og kem með þær ansi margar og misgáfulegar.

  • Kannski var ég alls ekkert betri í skrokknum vegna mataræðisins, kannski var það bara vegna þess hve haustið hefur verið óvenju gott í ár. 
  • Kannski er það streita sem er að fara með mig núna. 
  • Kannski er ástæðan sú að við erum í sífellu að taka upp vörur í vinnunni, sem þýðir að það eru ansi mörg kíló sem maður lyftir upp úr kössum og handfjatlar í nóvember og desember. 
  • Kannski stífnaði ég svona mikið upp á því að keyra til Ólafsfjarðar í hálkunni og krapinu í gær. 
  • Kannski er það mataræðið eftir allt saman. Ég hef aðeins verið að auka kolvetnin, en það er helst í formi þess að borða gulrætur og 70% súkkulaði. Það er samt ekki í því magni að það ætti að koma að sök. 
  • Kannski er ég stíf í mjöðmum og baki eftir að labba upp Kotárbrekkuna í tvígang með stuttu millibili. 


Já svona heldur listinn áfram og ef þetta er ekki ofhugsun þá veit ég ekki hvað. Málið er bara að hugsa sem svo: "Ég er þreytt og mig verkjar í skrokkinn þessa dagana, en það er áreiðanlega bara tímabundið. Ég hressist fyrr en varir og ætla pottþétt að halda áfram með mataræðið sem hefur gagnast mér svona vel."

Og með þessum jákvæðu lokaorðum ætla ég að hætta þessu pári og drífa mig í vinnuna.

þriðjudagur, 22. nóvember 2011

Greitt úr óreiðu í búrinu

Við búum svo vel að vera í húsi þar sem er búr inn af eldhúsinu. Það er afskaplega þægilegt og stutt að fara í frystikistuna og sækja matvörur. Þar inni er líka endurvinnslu-miðstöðin, eða plastkassar sem safnað er í pappír, hörðu plasti, áldósum, gleri, flöskum og mjúku plasti. Endurvinnsludæmið tekur nú sitt pláss og það gera matvörurnar líka því Valur á það til að kaupa mjög hraustlega inn af niðursuðu- og pakkavöru þegar hann fer í Bónus.

Þurrkofninn er svipaður á stærð og örbylgjuofn og einhvers staðar þurfti að koma honum fyrir. Til að byrja með settum við hann þar sem örbylgjuofninn var áður en þá komst ég að því að ég þoli illa að hlusta á hljóðið í honum langtímum saman. Það liggur jú í hlutarins eðli að ef þurrka á matvöru við rúmlega 40 gráðu hita þá getur það tekið óratíma, allt eftir því hvað verið er að þurrka. Viftan er í gangi allan tímann og ofninn er allur mjög opinn (ekki hljóðeinangraður).  Lausnin varð að færa þurrkofninn inn í búr og örbylgjuofninn tilbaka á sinn stað. En til þess að það mætti verða, þurfti frú Guðný að laga til í búrinu og losa tvær troðfullar hillur. Svoleiðis vinna finnst mér reyndar alls ekki leiðinleg því hún krefst smá hugmyndaauðgi. En það var nú samt smá flókið og sumum hlutum þarf að finna nýjan samastað s.s. límbyssu, slatta af mósaíkflísum og kassa sem inniheldur fjársjóði úr fjörunni. Þessir hlutir tilheyrðu föndurtímabilinu í lífi mínu, sem ég gekk í gegnum fyrir margt löngu, þegar Ísak var lítill. Svei mér þá ef það örlaði ekki á smá löngun til að fara að föndra aftur þegar ég handlék þessa hluti. 

Í búrinu fann ég líka gamla mynd sem ég átti sem krakki. Þetta er klassísk mynd af lítilli stúlku að ganga yfir mjóa trébrú. Stúlkan er í rauðu pilsi, hvítri stuttermablússu og brúnleitu vesti. Á handleggnum hefur hún tágakörfu en í hinni hendinni heldur hún á blómi. Undir brúnni er beljandi stórfljót en stúlkan er örugg því yfir henni vakir fallegur engill. Engillinn er kvenkyns, með sítt ljóst hár og í fallegum bláum kjól. Já og með vængi að sjálfsögðu. Úti er dimmt en birtu stafar af englinum og lýsir hún stúlkunni leið. Þetta er voða falleg mynd og hefur kostað 105 krónur en það er skrifað með blýanti aftaná gráan grófan pappírinn á bakhliðinni. Minnið svíkur mig hins vegar þegar kemur að því að vita hver gaf mér myndina og hvenær. Einhverra hluta vegna finnst mér eins og þetta hafi verið gjöf frá Rósu vinkonu en það gæti allt eins verið vitleysa. 

Í búrinu fann ég líka gamla tréskál. Var hún kannski gjöf frá Rósu? Eða var hún frá Önnu systur? En skálin er mjög létt, gæti verið úr bambus m.v. þyngd, gyllt á litinn með máluðu blómamunstri. Efst er rauðbrún rönd en botninn er svartur. Úff, stundum vildi ég óska að ég hefði betra minni. Skil ekki af hverju ég man ekki svona einfalda hluti. 

P.S. Fyrsti baksturinn í ofninum gekk nú ekkert alltof vel. Ég hafði kökurnar of þunnar og það er of mikið bragð af ólífuolíu af þeim. Geri aðra tilraun von bráðar. 

sunnudagur, 20. nóvember 2011

Óreiða í huganum

Samanber söguna hennar Kristínar Marju, "Óreiða á striga". Það koma svona dagar þar sem óreiða er alls ráðandi í huga mínum. Þá er einhvern veginn eins og ekkert "passi saman" og hugurinn æðir viðstöðulaust í allar áttir. Þetta gerist gjarnan þegar ég er þreytt. Stundum verð ég þunglynd þegar ég er þreytt, stundum fer ég í þessa óreiðu, veit eiginlega ekki hvort er verra. Það sem virkar best á hugann þegar ég er í þessu ástandi er að gera eitthað líkamlegt - en það er aftur á móti ekki eins gott þegar þreytan er alls ráðandi. Sem sagt smá dilemma. Ansi oft hef ég farið að laga til þegar ég er í þessu standi, en Valur stoppaði mig af áðan þegar ég ætlaði að byrja á því, og sagði (réttilega) að þá yrði ég bara enn þreyttari eftirá. Þannig að ... úrræðið varð að setjast niður og reyna að róa hugann með því að skrifa.

Talandi um að gera eitthvað líkamlegt, þá fór ég raunar í smá gönguferð áðan. Gekk mjög stuttan hring hér í hverfinu, en merkilegt nokk, ákvað að ganga upp bratta brekku, svona til að sjá hvernig formið væri. Fyrir þá sem til þekkja, þá gekk ég nánar tiltekið upp Kotárbrekkuna, eða það sem er eftir af henni síðan nýja hverfið var byggt. Stoppaði að vísu tvisvar á leiðinni upp en fann samt mikinn mun á mér frá því í vor/sumar. Ég reyndi ekki einu sinni að ganga þennan stíg þegar ég var sem verst.

Annars er það helst að frétta að hér er kominn þurrkofn í hús. Þegar ég var farin að kaupa hráfæðiskex dýrum dómum, datt Vali í hug að betra væri að eiga sinn eigin ofn og yrði það fljótt að borga sig. Mér finnst reyndar hráfæðiskex mjög gott og svo er líka hægt að "baka" smákökur, pizzubotna og fleiri hollustuvörur í ofninum. En merkilegt nokk, þá fæ ég líka smá sting í magann yfir þessum ofni, sem er bara fyndið. Óttast að ég verði ekki nógu dugleg að nota hann (fátt verra en eyða peningum í vitleysu) og svo krefst þetta skipulagningar og þolinmæði sem ég veit ekki hvort ég er fær um. En á sama tíma veit ég að mér líður mjög vel af hráfæði og þá er auðvitað um að gera að reyna að auka þátt þess í mataræðinu.

P.S. Fór í Bónus og ætlaði bara rétt að kaupa pylsur og eitthvað smá en kom með 3 fulla poka út. Svo fór ég í Hagkaup og ætlaði að kaupa grænmeti, en stoppaði óvart hjá snyrtivörunum. Kom út með augnblýant og augnskuggan en ekkert grænmeti... Var dottin í full-time þreytu-breakdown þegar ég kom heim - og fékk smá skammir af eiginmanninum - sem vill mér allt hið besta og finnst að ég eigi að hafa vit á því að falla ekki í svona heimskupytti.

laugardagur, 19. nóvember 2011

Að öðlast nýtt líf er ekki lítils virði

Já mér líður eiginlega eins og ég sé að fá lífið mitt tilbaka eftir næstum 3ja ára þyrnirósarsvefn. Á þessum síðustu árum hefur tilveran einkennst af því að reyna að tóra, reyna að þrauka daginn í dag, eða bara næsta klukkutíma. Það er eiginlega ekki hægt að lýsa því hvað þetta hefur verið ömurlegt ástand, þó lesendur bloggsins hafi áreiðanlega gert sér í hugarlund að ástandið væri ekki gott. Bloggið varð ein leið mín til að höndla þessar aðstæður sem ég var komin í og fannst ég ekki geta rætt um við neinn. Það var samt tvíeggjað sverð, því um leið og það veitti mér fróun að geta tjáð mig hér um þreytuna, verkina og allt sem því fylgdi, þá var það á sama tíma erfitt fyrir mína aðstandendur að lesa þetta efni.

Sem sagt, þrátt fyrir að ekki séu allir dagar jafn góðir, og ég finn að ég er greinilega mjög "viðkvæm" fyrir þreytu og þarf virkilega að passa mig, þá er ég áframhaldandi að hressast. Fólk er farið að tala um að ég líti betur út og bara það að ég er aftur farin að hafa áhuga á að gera eitthvað skapandi s.s. að sauma, er gott merki. Annað dæmi er að á meðan ég var í þessu þreytustandi þá gat sú einfalda athöfn að ákveða í hvaða föt ég ætlaði að fara þann daginn, verið kvalræði fyrir mig. Nú er ég aftur komin með áhuga á að setja saman mismunandi fatnað og langar að líta vel út. Reyndar komin með of mikla fatadellu held ég, því þrátt fyrir að hafa keypt mér skó um síðustu helgi langar mig að kíkja í Mössubúð en þar er 20% afsláttur af öllum skóm núna... Hehe, já já ein alveg sjúk. Svo keypti ég peysu/jakka á 40% afslætti í Benetton núna í vikunni - sem passar svona líka ljómandi vel við nýja heimasaumaða pilsið mitt :-)

Annars gerðist það helst markvert í vikunni að ég fann aftur hálsmen sem er búið að vera týnt í meira en ár. Í fyrrahaust þegar ég byrjaði í kórnum þá var kórbúningurinn / kjóllinn svo fleginn að mér fannst nauðsynlegt að hafa eitthvað fallegt um hálsinn. Ætlaði að nota eina hálsmenið sem ég átti (ég er ekkert sérstaklega glysgjörn að eðlisfari) en fann það þá hvergi og "neyddist" til að fara til Halldórs úrsmiðs og kaupa mér nýtt hálsmen fyrir kórinn. Þegar ég útskýrði málið fyrir Möggu sem þar vinnur  missti hún andlitið þegar hún heyrði að ég ætti aðeins eitt hálsmen, og sagðist ekki vita hversu mörg hún ætti, eða óteljandi mörg sem sagt ;-)

En sem sagt, í vikunni kom maður að lesa af rafmagni og hita hjá okkur. Það er gert á neðri hæðinni og á meðan hann var að lesa af mælunum leit ég í kringum mig og kom auga á dúkkuvöggu sem Hrefna átti þegar hún var lítil. Í fyrrasumar var ég að hugsa um að gefa vögguna, til að rýmka til í geymslunni, en tímdi því svo ekki þegar til kom. Einhverra hluta vegna lenti hún svo á flandri hér innanhúss og var nú stödd á ganginum niðri. Í vöggunni lá dúkkan mín gamla, Kolla, en ofan á henni var fullt af einhverju dóti. Ég kíkti í gegnum þetta dót og viti menn - ofan í vöggunni lá hálsmenið mitt! Svona getur það nú haft gott í för með sér að fá aflestur á hitaveitu- og rafmagnsmælum :-)

P.S. Rétt skal vera rétt. Ég á eitt hálsmen í viðbót, sem Anna systir gaf mér, að því er mig minnir í fertugsafmælisgjöf. Það er mjög fallegt en pent og látlaust, svo það var ekki alveg nógu áberandi við kórkjólinn.

föstudagur, 18. nóvember 2011

Held áfram að fara í gegnum gamlar myndir

Markmiðið er að henda út sem flestum myndum sem eru ónothæfar, því þær taka jú svo mikið pláss í tölvunni. Hér er ein frá því í fyrrahaust, en þá reyndi ég að fara út með myndavélina þegar færi gafst, og viðra mig í leiðinni. Hef voða lítið viðrað mig þetta haustið... Held samt að nú langi mig bráðum að fara að taka myndir aftur.

Á morgun er kórinn minn fyrrverandi að halda tónleika. Mig langar mikið á þessa tónleika en það langar Silju ábyggilega líka, sem er að vinna með mér. Mamma hennar er nefnilega í kórnum. Hins vegar ætlar Anna (sem vinnur hjá okkur og var líka í kórnum) á tónleikana og ekki get ég beðið Sunnu að skipta því hún er nýbúin að skipta við Önnu... svo ég fer ekki neitt. Ekki þar fyrir, ég lifi það alveg af og þar að auki þá hef ég á tilfinningunni að það verði nóg að gera í vinnunni á morgun, svo ekki mun mér leiðast. Annars skil ég ekki alveg hvað þessi mynd verður gul hérna, mér fannst hún ekki svona gul í myndaforritinu áðan...

P.S. Með því að smella á myndina stækkar hún og birtist að auki á svörtum bakgrunni.

miðvikudagur, 16. nóvember 2011

Ég rakst á þessa skemmtilegu mynd

þegar ég var að fara í gegnum gamlar myndir. Hér má sjá Val vera að búa til spaghetti, en heimagert pasta er náttúrulega ekkert líkt þessu sem keypt er í búðum, heldur miklu betra. Því miður er pasta dottið út af matarlistanum mínum og þegar aðrir fjölskyldumeðlimir borða pasta þá borða ég niður-rifinn kúrbít. Sem er í góðu lagi. En já þessi mynd hefur greinilega verið tekin um jólaleytið m.v. rauðu gardínurnar ;-)

mánudagur, 14. nóvember 2011

Pilsið tilbúið

og frúin fór í nýja pilsinu sínu í vinnuna í dag :-) Ég á samt eftir að taka mynd af því til gamans og birta hér.

Annars átti ég víst afmæli á laugardaginn og varð einu árinu eldri eins og lög gera ráð fyrir. Afmælisdagurinn var hinn ágætasti og byrjaði með því að ég fór á fyrirlestur í Eflingu um úrræði við  vefjagigt. Þau snérust að mestu leyti um það hvað maður gæti gert sjálfur s.s. að draga úr streitu og álagi, njóta líðandi stundar, bæta svefninn með slökun ofl., hreyfa sig daglega og huga að mataræðinu. Þarna var ekkert nýtt fyrir mér en þar er samt alltaf gott að hnykkja á sumum hlutum s.s. þessu með streituna. Sérlega mikilvægt núna þegar jólavertíðin er að fara í gang í búðinni og sá tími að koma að ég á mjög erfitt með að hafa stjórn á aðstæðum. Það er að segja, það þarf að panta vörur (sem er mjög tímafrekt), það þarf að taka upp vörur (sem getur verið líkamlega erfitt og stressandi því ekki er hægt að hafa kassa með vörum í marga daga bakvið afgreiðsluborðið) og það þarf að afgreiða viðskiptavinina. Svo þarf eftir sem áður að halda búðinni í þokkalegu standi, þurrka af ryk, ryksuga ofl. Í síðustu viku fengum við t.d. mjög stóra sendingu og þá verðum við bara að vinna á fullu þar til hún er öll komin uppúr kössum og upp í hillur eða inná lager. Enda er ég ennþá lúin eftir það. Ég þarf samt einhvern veginn að ná að vinna betur úr þessum atriðum svo ég drepi mig ekki alveg á jólavertíðinni. Einmitt núna þegar ég er að byrja að hressast þá held ég að það sé mjög mikilvægt að ég reyni að passa mig. En hvort það er hægt, er svo allt önnur Ella.

Eftir fyrirlesturinn fór ég heim þar sem Valur gaf mér kaffi og færði mér líka bók í afmælisgjöf. Áður var hann eiginlega búinn að gefa mér ilmvatn og svo er þurrkofn handa mér á leiðinni í hús, svo maður skyldi halda að ég væri komin með nóg af gjöfum. En aldeilis ekki. Það var eitthvað Tax-free dæmi í gangi í miðbænum og 20% afsláttur í flestum verslunum, svo ég varð náttúrulega að skreppa í bæinn.  Byrjaði í Vouge og keypti mér efni í tvær flíkur til viðbótar. Eitt rosa skræpótt sem ég ætla að sauma langermabol úr, og eitt fallega grænt sem á að verða kjóll. Næsta stopp var í Sirku og þar rak ég augun í tösku sem ég sá á augabragði að yrði alveg fullkomin sundtaska. Grá með ljósum doppum og mátulega stór. Ég er búin að vera með sömu sundtöskuna síðan ég byrjaði að synda svona reglulega og hún var að verða dálítið slitin, auk þess sem hún er merkt lyfjafyrirtæki, og það er náttúrulega ekkert sérlega smart. Næst fór ég í Viking, sem er túristabúð, en þar hafði ég augastað á gærumokkasínum og fékk þær að sjálfsögðu líka með 20% afslætti. Mér er alltaf svo kalt á fótunum á veturna en ef ég er berfætt í þessum inniskóm þá er mér nokkuð hlýtt. Þegar hér var komið sögu var ég að verða ansi lúin en á leiðinni í bílinn datt ég "alveg óvart" inn í tískuverslunina Rexín og sá þar svo fallega skó sem ég féll fyrir. Þeir eru gráir, með smá hæl og bandi yfir ristina (já Hrefna þú last rétt!) og það sem best er, eru með "anti-shock" kerfi sem dregur úr álagi á hrygginn og liðina. Svo skórnir fylgdu mér heim og eru hugsaðir sem skór í vinnuna, þegar ég er í pilsi eða kjól. Síðan ég fékk brjósklosið hef ég ekki getað gengið á neinum hælum sem eru hærri en 2-3 cm. og hef notað svört leðurstígvél við pils og kjóla, en er orðin svolítið leið á þeirri samsetningu.

Um kvöldið fórum við svo út að borða fjölskyldan (sá partur hennar sem býr á Akureyri) og það var bara virkilega vel heppnað. Við fórum á stað sem heitir Goya Tapasbar og maturinn var góður og allir glaðir, svo ekki var hægt að fara fram á neitt meira.

Hér má svo sjá sundtöskuna mína fínu :-)

fimmtudagur, 10. nóvember 2011

Enn ekkert pils...

en hins vegar tókst mér nánast verkfræðilegt afrek í kvöld, er ég skipti um rennilás í vinnubuxum sem Andri á. Rennilásinn gamli var orðinn ónýtur, en það gekk nú ekki þrautalaust að ná honum úr, svo vel festur var hann. Þetta hafðist þó allt fyrir rest en líklega var ég 1,5 tíma að þessu. Það rifjaðist upp fyrir mér að sérstakur rennilása-fótur fylgdi með saumavélinni og var ég nú bara nokkuð ánægð með mig að geta græjað þetta sjálf. Já, það þarf stundum ekki mikið til að gleðja mann.

Annars er bara endalaust fjör í vinnunni við að taka upp vörur. Þrátt fyrir miklar yfirlýsingar um leti hér á blogginu í gær, fór ég niður í vinnu í klukkutíma fyrir kvöldmat og lagaði til á lagernum. Mætti svo líka fyrr í morgun og hélt áfram að hagræða hlutum. Enda kom í ljós að ekki veitti af, þegar Pósturinn mætti með 2 stór vörubretti og svo marga kassa að ég nennti ekki einu sinni að telja þá. Til að kóróna ástandið sótti Sunna svo líka vörur á leiðinni í vinnuna í dag, þannig að það er hreinlega allt á floti í vörum hjá okkur. Lagerinn er svo lítill og það er heldur ekki pláss í búðinni fyrir þetta allt saman. Eins gott að nú taki jólaverslunin góðan kipp um helgina :-)

miðvikudagur, 9. nóvember 2011

Ekkert pils komið enn...

og það er nú bara leti um að kenna. Ég var svo lengi í vinnunni í gær að ég var of þreytt til að setjast við saumavélina þegar ég kom heim. Og í dag var ég í klippingu og litun á hárgreiðslustofu - og það er nú eiginlega bara nóg dagsverk. Úff, ég er að verða ótrúlega þreytt á því að lita á mér hárið, en er víst ekki tilbúin til að verða gráhærð, svo ætli ég haldi ekki þessum lita-feluleik áfram. Er samt að spá í að hætta þessu þegar ég verð fimmtug... Hehe, það eru víst ennþá þrjú ár í það, og nægur tími til að skipta um skoðun ;-)

Það er allt að fara á fullt í vinnunni og stórar vörusendingar sem koma þessar vikurnar.  Á morgun er von á einni og ætli ég reyni ekki að mæta eitthvað fyrr í vinnuna til að rýma til fyrir öllum kössunum. Í raun gæti ég eins farið niðureftir núna, en er engan veginn að nenna því. Meiri letin sem ræður ríkjum hér í dag!!

mánudagur, 7. nóvember 2011

Sköpunarþörfin að brjótast fram hjá frúnni

En það gengur nú ekki þrautalaust að fá útrás fyrir hana.

Ég var að hugsa um að prjóna eitthvað, og er búin að kaupa tvö prjónablöð (sem eru nú ekki ókeypis) en fékk einhvern veginn ekki andann yfir mig á því sviðinu. Svo ég fór í Vouge á laugardaginn, rétt fyrir lokun, og byrjaði á því að ráfa um búðina og skoða efni. Spurningin var nú líka hvað ég ætti að sauma, því það var nokkuð ljóst að ég myndi ekki byrja á einhverju flóknu stykki eftir allan þennan tíma. Mér reiknast nefnilega til að ég hafi ekki saumað flík á sjálfa mig síðan við bjuggum í Tromsö. Þá saumaði ég vesti á mig, Hrefnu og Andra fyrir jólin (held það hafi verið 1991, eða kannski einu eða tveimur árum síðar...).

Alla vega, ég gekk um búðina og þuklaði efnin (það er algjört "must" að þreifa á efnunum) og horfði á litina. Féll fyrir prjónuðu efni sem ég sá að gæti orðið prýðis pils með tiltölulega lítilli fyrirhöfn. Keypti efnið og breiða teygju til að hafa í mittið svo ég þyrfti ekki einu sinni að sauma í rennilás. Komst að því þegar ég var heima á ný, að ég hef líklega hent öllum saumablöðunum mínum. Þannig að bókasafnið var næsta stopp. Þangað fór ég og var svo heppin að finna nokkur saumablöð sem ég fékk að láni. Var nú reyndar orðin frekar framlág þegar hér var komið sögu, enda laugardagur og laugardagar eru jú þreytu/hvíldardagar hjá mér.

Stóðst samt ekki mátið og fór að skoða þessi fínu saumablöð og fann snið að barnapilsi (á 12 ára) sem ég sá að ég gæti stækkað örlítið og þá myndi það sennilega passa. Ég sá reyndar fullt af öðrum flottum sniðum, en já ætli sé nú ekki best að klára þetta áður en ég fer að láta mig dreyma um flíkur sem krefjast meiri saumaskapar. Hvað um það, þegar ég lagði efnið á borðið sá ég að það var gallað. Og búðin búin að loka, svo ekkert saumaði ég um helgina, en fór í morgun og fékk nýtt efni. Eftir kvöldmatinn í kvöld tók ég mig til og sneið pilsið og er eiginlega frekar spennt að drífa mig heim úr vinnunni á morgun til að sauma það. Vona að það passi...

sunnudagur, 6. nóvember 2011

Ein frá því fyrr í haust

The center of attention by Guðný Pálína

Hér kemur eitt stykki mynd, bara til að sýna að ég er ekki alveg dauð úr öllum ljósmynda-æðum ;o)

Healing crisis

er faglega heitið á því sem er að plaga mig þessa dagana. Ég pantaði mér um daginn bók um hráfæði sem ég hlóð niður af netinu og hef verið að lesa hana smám saman. Í gær rakst ég á kafla þar sem fjallað er um það sem gerist þegar líkaminn fer að afeitrast og í viðbót við líkamleg einkenni s.s. höfuðverk, útbrot ofl. þá nefnir hann að maður geti upplifað þetta sem kallað er "healing crisis" en þá geta líkamleg og andleg vandamál úr fortíðinni (sem hafa verið djúpt grafin) komið uppá yfirborðið að nýju. Þetta sé eðlilegur hluti ferlisins og maður þarf sem sagt bara að þreyja þorrann, því þetta líður hjá.  Mér finnst þetta allt hljóma hálf fáránlega, en sannleikurinn er sá að eins og mér hefur liðið andlega undanfarið þá líkist það mest hvernig mér leið andlega í kringum tvítugt. En sem sagt, þá er mikilvægt að halda sínu striki og það ætla ég líka að gera.

Af veikum mætti hef ég reynt að sannfæra sjálfa  mig um að sjúkdómsástand sem hefur tekið mörg ár að þróast, lagast ekki á fáeinum vikum. Þar sem þolinmæði er ekki mín sterka hlið, þá vil ég jú helst sjá árangur nánast strax. En í gær fékk ég póst á facebook frá konu sem ég er með í ljósmyndaklúbbnum og það sem hún skrifaði sannfærði mig enn frekar um að ég verð að vera þolinmóð. Þannig var að við Álfkonur erum með lokaða síðu á facebook þar sem við getum haft samskipti án þess að aðrir sjái. Þar inn setti ég þann "status" að ég væri búin að týna ljósmynda-mojo-inu mínu. Já já, sletti ensku eins og mér sé borgað fyrir það. Þetta bara hljómaði meira "kúl" heldur en að segjast vera búin að missa áhugann á ljósmyndun. En áhugi er ekki alveg rétta orðið heldur. Það sem ég er búin að missa er þessi óþreyja, þessi tilfinning innra með mér að nú verði ég að komast út með myndavélina. Jæja, nema hvað, ég fékk nokkur góð ráð frá þeim hinum s.s. að mæta á fundi (búin að sleppa tveimur síðustu af því ég var svo þreytt), og prófa að mynda eitthvað nýtt / gera tilraunir. En svo fékk ég sem sagt þennan einkapóst frá einni sem líka glímir við mataróþol og hefur sleppt mjólk og glúteini úr fæðunni síðustu 12 árin. Það var ekki fyrr en hálfu ári eftir að hún breytti mataræðinu, að hún fann mikla breytinu á sér og síðan hefur henni varla orðið misdægurt. Hún reyndar lýsti því mjög skáldlega hvernig lokahnykkurinn var, en þá var hún stödd í kirkju og fannst allt í einu eins og hún væri að klæða sig úr gamalli kápu og fann þennan gríðarlega létti.

Í ljósi alls þessa, þá þarf ég að:
- Halda mínu striki með mataræðið 
- Hafa trú á að þetta skili mér betri heilsu 
- Temja mér meiri þolinmæði
- Reyna að halda haus þegar þegar ég fæ þreytuköstin mín, í stað þess að missa móðinn






laugardagur, 5. nóvember 2011

Óvænt aukaverkun af minna sykuráti

er óstöðugt skap. Ég þarf víst að horfast í augu við að ég notaði sykur og allt sem gaf svipuð áhrif, sem eins konar deyfiefni. Ef ég var þreytt þá fékk ég mér eitthvað sætt, ef ég var leið þá fékk ég mér eitthvað sætt o.s.frv. Núna hef ég ekki þennan sama möguleika til að detta í huggunarát því það gefur engan veginn sama kikk að borða grænmeti. Sem aftur þýðir að ég þarf að finna mér nýja og heilbrigðari leið til að vinna mig út úr ástandi eins og þreytu og leiða. Hana hef ég hins vegar ekki fundið ennþá. Dettur samt í hug að handavinna sé góður kostur og keypti mér nýtt prjónablað um daginn, en hef ekki haft mig í að byrja á neinu. Eins langar mig alltaf til að byrja að sauma aftur, en hef heldur ekki gert neitt til að láta eftir þeirri löngun.

Í augnablikinu þjáist ég af einhverri ljósmyndafóbíu og hef ekki farið að taka myndir síðan ég fór með ljósmyndaklúbbnum í Mývatnssveit.  Nánast allar myndirnar sem ég tók í þeirri ferð voru misheppnaðar og ég veit ekki hvort það var ástæðan, en eftir það datt ég í stóran forarpytt sem heitir fullkomnunarárátta. Skyndilega fundust mér allar myndirnar mínar lélegar og ekki þess virði að vera að æða út um hvippinn og hvappinn með myndavélina þegar útkoman er ekki betri. Sem er í hrópandi andstöðu við upphaflega markmið mitt með ljósmyndun. Sem var að eyða meiri tíma úti í náttúrunni og ljósmyndunin var verkfærið sem ég notaði til að draga sjálfa mig út úr húsi. Eftir að ég fékk brjósklosið og "lata fót" þá leiðist mér að fara í göngutúra. Sennilega af því ég get ekki rigsað jafn hratt áfram eins og ég var vön (hm, á jafnsléttu að minnsta kosti, ég var nú alltaf lélegri í brekkunum...). En sem sagt, þegar ég er komin með myndavél í hendurnar þá enda ég oft á því að ganga miklu lengra en ég hefði gert, því þegar ég sé eitthvert myndefni í fjarska þá elti ég það.

En já, það hefur sem sagt komið mér á óvart hversu óstöðug ég er í skapinu eftir að ég breytti um mataræði. Svona fyrirfram hefði ég haldið að ég yrði voða geðgóð og fín, étandi grænt í flest mál og búin að taka út allt sem hefur slæm áhrif á líkamann. En í staðinn er skaplyndið farið að minna á veðrið. Það hvessir, það rignir, stundum skín sólin. Og já ég veit ekki alveg hvernig ég á að höndla sjálfa mig undir þessum nýju kringumstæðum þegar ég get ekki lengur notað sætindi til að róa mig niður. Eigum við ekki bara að segja að það sé ágætis byrjun að vera þó búin að átta mig á þessum tengslum - hitt komi pottþétt síðar!

P.S. Þegar ég var að lesa þetta yfir fór ég að velta vöngum yfir þessu með mig og fullkomnunaráráttuna. Það er ekkert nýtt að ég láti hana eyðileggja fyrir mér eitthvað sem ég haft ánægju af. Þegar ég var krakki hafði ég gaman af að teikna, en þegar ég sá hvað aðrir í kringum mig teiknuðu mikið betur, þá hætti ég að teikna. Þegar mig langaði að skrifa smásögur þá hætti ég því þegar mér fundust þær ekki nógu góðar. Og nú er ég að detta í sama gírinn með ljósmyndunina.

Uss, þetta hljómar ekki vel. Eins og ég gefist alltaf upp á öllu um leið og gefur á bátinn. Það er samt ekki alveg rétt lýsing á mér sem persónu. Svo dæmi sé nefnt þá hafði ég t.d. gríðarlega mikið fyrir því að vinna mig í gegnum stærðfræðina þegar ég byrjaði í háskólanum, og hafði fram að því haldið að ég gæti ekki lært stærðfræði eða raungreinar. Einnig hef ég stundað vinnu síðustu tvö, þrjú árin, þrátt fyrir að vera oft örmagna af þreytu/verkjum. Sem er hreint ekki lítið afrek þó ég segi sjálf frá.

Auðvitað er samt fáránlegt að láta fullkomnunaráráttu eyðileggja fyrir sér áhugamálin. Þetta er jú bara gert til að hafa gaman af - ekki eins og það snúist um líf eða dauða hvort manni tekst vel upp eða ekki.


miðvikudagur, 2. nóvember 2011

Eins og pendúll

Já ég held áfram að sveiflast milli hláturs og gráturs (orku og þreytu). Í heildina séð hef ég samt verið miklu betri á ýmsan hátt eftir að ég breytti mataræðinu, þó vissulega sé leiðin stórgrýtt. En það koma dagar sem ég er ótrúlega góð í rauninni og svo aðrir dagar þar sem þreytan hefur yfirhöndina, eins og í dag. En ég vaknaði líka klukkan sex í morgun og sofnaði seint, svo það skýrir ástandið að hluta til.

Ísak er farinn á Hólavatn með bekknum sínum. Þau eru ca. einn sólarhring í ferðinni og markmiðið er að þjappa þeim betur saman og efla hópinn, ef ég hef skilið það rétt.

Andri vinnur 10 tíma á dag núna. Hann var svo heppinn að fá vinnu hjá SS Byggi og er að vinna við Naustaskóla.

Allt gengur sinn vanagang hjá eiginmanninum og hann heldur áfram að sjá til þess að við hin fáum mat á diskana okkar á kvöldin. Bæði með því að vinna fyrir matnum og eins með því að elda hann. Nú þarf hann oft að elda tvöfalt því ég er jú stundum að borða allt annað heldur en karlpeningurinn. Í gær fengu þeir sér t.d. kjúklingavefjur en ég borðaði lambakótilettur. Svo þarf ég alltaf að fá öðruvísi meðlæti heldur en þeir, af því ég borða ekki hrísgrjón, pasta né kartöflur. Í dag fæ ég spergilkál en þeir hrísgrjón með heimagerðu fiskibollunum.

Brjálaða Birta var skárri af athyglissýkinni um hríð, en er eiginlega að versna aftur. Hún á það til að arka eirðarlaus um húsið og mjálma og mjálma, og þagnar þá bara ef einhver aumkar sig yfir hana og fer að klappa og/eða klóra henni.

Þetta voru ekki-fréttir dagsins í boði Guðnýjar.