miðvikudagur, 25. september 2013

Leitin endalausa



Löngu áður en ég var formlega greind með vefjagigt, var ég farin að afla mér upplýsinga um það hvað ég sjálf gæti gert til að bæta ástand mitt. Á þeim tíma voru reyndar ekki jafn miklar upplýsingar í boði um vefjagigt og/eða síþreytu og netið ekki jafn öflugt og í dag. En ég komst fljótt að því, að þar sem svo lítið er vitað um orsök vefjagigtar þá voru það mikið til getgátur, hvaða leiðir væru vænlegar til betri líðunar.  Sumt var þó búið að sýna fram á með rannsóknum að hjálpaði s.s. hæfileg hreyfing, hollt mataræði og að fá nægan svefn. Þetta með svefninn er reyndar ekki alveg auðvelt viðureignar, því eitt aðaleinkenni vefjagigtar er slæmur svefn. Fólk vaknar ekki endurnært eftir nóttina. Læknar skrifa oft uppá Amilín fyrir fólk, en það er gamalt geðlyf sem gerir það að verkum að fólk nær dýpri svefni. Þetta lyf virkar vel fyrir suma en hjá mér var það þannig að ég þurfti alltaf stærri og stærri skammt til að fá sömu áhrif, svo ég hætti einfaldlega að taka það.

Einhvern tímann síðar prófaði ég lyfið Cymbalta sem var þá nýlega búið að samþykkja í Bandaríkjunum sem lyf við vefjagigt. Það var nákvæmlega sama sagan, fyrst í stað fannst mér það gera mér gott en eftir því sem tíminn leið dvínuðu áhrifin, ég þurfti stærri skammta og hætti svo bara. Þetta var fyrir meira en 10 árum og síðan leið langur tími þar til ég tók aftur lyfseðilskylt lyf við vefjagigtinni. 

Svo kom tímabil þar sem ég prófaði aragrúa af hinum ýmsu vítamínum og bætiefnum, og troðfyllti heila hillu í eldhússkápnum af þessu dóti öllu. Núna er er ég búin að tæma hilluna og gefa vítamínin upp á bátinn. Það er að segja, allt nema eina fjölvítamíntöflu á dag, krillolíu (omega3), D vítamín og svo reyndar byrjaði ég að taka Q10 um daginn og ætla að halda því áfram (rannsóknir hafa sýnt fram á gagnsemi þess við vefjagigt).

Ég hef stundað hóflega hreyfingu (sund, gönguferðir, leikfimi fyrir vefjagigtarfólk) og reglusamt líferni. Eins hef ég tekið mataræðið í gegn og hélt fyrst eftir að ég greindist með mataróþol fyrir glúteini, mjólkurvörum og eggjum að þar væri lausnin loks fundin, en það var víst ekki svo gott. Samt líður mér á margan hátt mun betur þegar ég sleppi því að borða þessa óþolsvalda - sem ég geri í 95% tilfella.

Þreytan, úthaldsleysið og gigtarköstin héldu samt áfram að vera hluti af lífi mínu og þar sem breytt mataræði var ekki lausnin á öllum mínum vandamálum, þá hélt ég áfram að leita. Fyrir rúmu ári síðan ákvað ég að prófa LDN en það er lyf sem hefur reynst sumum vel, t.d. sjúklingum með MS en einnig virðist það hafa góð áhrif á sumt fólk með vefjagigt. Svefninn skánaði töluvert eftir að ég byrjaði á þessu lyfi og kannski var ég örlítið orkumeiri framan af en í raun hef ég ekki séð þann árangur sem ég vonaðist eftir.

Ég er löngu hætt að hlaupa eftir öllum töframeðulum (og hef reyndar aldrei gert) en núna nýlega sá ég samt umfjöllun um eitthvað sem mér fannst að gæti hugsanlega hjálpað mér. Það er fyrirbæri sem kallast „Earthing eða grounding“ á ensku og snýst um að „jarðtengjast“ ef svo má að orði komast. Til dæmis með því að ganga berfætt(ur) á jörðinni, eða nota sérstakar mottur og/eða lök sem hönnuð hafa verið til að ná sömu áhrifum.

Það var maður að nafni Clint Ober sem áttaði sig á því að við mannfólkið göngum jú í skóm og skósólar úr gúmmíi einangra okkur frá jörðinni. Ober vann á árum áður við að leggja sjónvarps-kapalkerfi í Bandaríkjunum og það var ekki fyrr en síðar, þegar hann var hættur í þeim bransa, að hann eiginlega óvart áttaði sig á nauðsyn þess að „jarðtengja“ fólk á sama hátt og rafmagnstæki. Hann gerði smá tilraun á sjálfum sér, sem fólst í því að hann vafði einangrunarlímbandi utan um rúmið sitt, festi vír við það og leiddi vírinn út í garð, þar sem hann stakk pinna í jörðina. Viti menn, hann svaf vært í fyrsta sinn í mörg ár. Í kjölfarið fór hann að jarðtengja ættingja og vini, og allir fundu mikinn mun á sér. Fólk hvíldist betur og fannst það finna margvíslegan annan ávinning.

Ober áttaði sig fljótt á því að hann hefði gert stórmerkilega uppgötvun, þó hann vissi svo sem ekki af hverju þetta virkaði svona vel (hvað nákvæmlega gerðist í líkamanum). Það tók hann töluverðan tíma að ná athygli fræðimanna með þessa uppgötvun sína, en það hafðist fyrir rest, og gerðar hafa verið vísindalegar rannsóknir sem sýna fram á góð áhrif jarðtengingar.

Ég rakst fyrst á umfjöllun um „Earthing“ fyrir 1-2 árum síðan. Það var hjá Dr. Mercola en ég gerði ekkert meira með það þá. Svo fyrir nokkrum vikum síðan hnaut ég aftur um þetta efni einhvers staðar á netinu og fann svo bók á pdf formi, sem ég las og lét í framhaldinu sannfærast um að þetta væri sniðugt. Byrjaði að fara berfætt út í garð og spígspora þar fram og aftur. Var þakklát fyrir að lóðin okkar er nokkuð lokuð af, því ég hafði pínu ponsu áhyggjur af því hvað fólk sem sæi mig kynni að halda. Sérstaklega þegar farið var að kólna í veðri, enda frekar fyndið að vera úti í dúnúlpu með húfu og vettlinga - berfætt :-) Hehe, þar fyrir utan er mér nú annars nokkuð sama hvað fólk heldur um mig. Samt kom sér vel að geta staðið og tínt rifsber af runnunum, og slegið þannig tvær flugur í einu höggi, því rifsberjauppskeran hefur aldrei verið jafn mikil, og ég kunni eiginlega betur við að hafa eitthvað að gera meðan ég var að tengjast jörðinni þarna úti á lóð.

En málið er að mér fannst þetta hafa góð áhrif á mig. Bæði varð ég orkumeiri og ég er ekki frá því að þetta hafi jafnvel haft góð andleg áhrif líka. Þannig að eftir að hafa prófað þetta í ca. 1-2 vikur ákvað ég að láta slag standa og panta mér lak í rúmið, og mottu sem hægt er að hafa á gólfinu t.d. þegar unnið er í tölvu. Í lakið eru ofnir silfurþræðir og lakið er síðan tengt við jarðtengda innstungu. Það er samt ekki rafmagnið sem er verið að nota sem slíkt, bara jarðtengingin. Eins fylgir stálpinni sem hægt er að leiða út um gluggann og stinga í jörðina fyrir utan svefnherbergisgluggann, svona ef maður vill frekar nota þá aðferð.

Nú er ég búin að sofa með þetta lak í 1 viku og áhrifin eru bæði góð og slæm. Ég sef mun betur, sem er gott. Er greinilega að ná dýpri svefni og vakna bara einu sinni á nóttu en ekki tvisvar eða þrisvar eins og ég var vön. Hins vegar virðist ég vera að upplifa það sem fjallað er um í bókinni:
Some people suffering with chronic inflammation, fibromyalgia, fatigue, anxiety, and depression, or who are taking many pharmaceutical drugs, may feel malaise or flu-like symptoms when they initially ground themselves at night. They may, of course, actually have the flu, which has nothing to do with the effects of Earthing. But if not, it is very likely that the grounding has triggered a detoxification response in the body and promoted the release of toxins. As toxins pass through and out the system, a positive process, you could feel as if you had a flu, with perhaps some nausea or even diarrhea. When this happens, it may be advisable to cut back on the grounding, and start with perhaps an hour a day, and then slowly increase the time.
Ég byrjaði á því að vera með slæman höfuðverk í 3 sólarhringa samfleytt, í gær var ég orðin mjög slöpp, og í dag kom höfuðverkurinn aftur, með brjáluðum beinverkjum og mikilli veikindatilfinningu. En eigum við ekki bara að segja að fall sé fararheill? - Ég hef að minnsta kosti ennþá miklar væntingar um að þetta geti verið eitthvað sem muni gagnast mér. Og af því ég hef trú á þessu, þá langaði mig að skrifa um þetta hér, svona ef fleiri vildu kynna sér málið og gætu hugsanlega notið góðs af.

OK þetta er orðinn býsna langur pistill hjá mér, en hérna rétt í lokin er myndband sem skýrir Earthing/grounding í frekar stuttu máli.

mánudagur, 16. september 2013

Valur viðrar frúna - og bæði viðra myndavélarnar

Suma daga, þegar þreytan er svo yfirgnæfandi að ég hef ekki gert neitt nema liggja á sófanum allan daginn, verð ég frekar mygluð á allri inniverunni. Þá á Valur það til að reyna að fá mig með sér út í smá göngu - og segist þá ætla að viðra mig. Það kemur fyrir að ég afþakka hans fína boð,  af því ég er hreinlega of þreytt og held varla haus, en stundum segi ég já takk og við drífum okkur út.

Þegar Valur er að „viðra mig“ á þennan hátt keyrum við stundum bílinn í annað hverfi í bænum og göngum þar um. Til dæmis höfum við gaman af því að rölta um Eyrina. Þar er svo margt að sjá, t.d. gömul hús sem sum hver er búið að byggja margsinnis við, fjölbreytt hús, sjóinn og síðast en ekki síst iðnaðarhverfi. Þar er að finna gömul verkstæði og gamla bíla svo dæmi séu nefnd.

Við tökum gjarnan með okkur myndavélarnar í þessar gönguferðir og þá er myndefnið yfirleitt allt sem fyrir augun ber og getur stundum orðið nokkuð fjölbreytt. Í þetta skiptið var nýlega hætt að rigna en enn var frekar þungbúið.


Þessi fallegi inngangur tilheyrir stóru rauðu húsi við Strandgötu og það verður að segjast eins og er að ég hafði aldrei tekið eftir honum áður. Kannski af því hann snýr ekki út að götunni, heldur í austur.


Það er eitthvað með ljósmyndara og svona „göng“. Maður bara VERÐUR að smella af mynd.


Hér má sjá dæmi um fjölbreytilega íbúðabyggð á Eyrinni. Það væri reyndar efni í heila bók, en það er nú önnur saga.


Ég hef gaman af fallegum formum, eins og þeim sem hér má sjá í þessu gamla Volkswagen „rúgbrauði“. Ekki spillir rauða og bláa litasamsetningin fyrir (blár jeppi, blátt hús).


Grillið á gömlum Volvo. Eigandi þessa bíls hefur greinilega verið meðlimur í Félagi Íslenskra Bifreiðaeigenda, og ef grannt er skoðað má sjá númer bílsins á FÍB merkinu: A-432.


Sami Volvo... Muna ekki allir eftir köflóttu ullarteppunum sem voru svo oft notuð til að breiða yfir bílsæti í gamla daga? Ýmist til að verja þau ágangi, eða fela illa farið áklæði.

Þegar ég sá þennan Volvo, rifjaðist upp fyrir mér ferð, sem ég fór með vinkonu minni og foreldrum hennar í Mývatnssveit endur fyrir löngu. Ég var bara krakki, en man þó ómögulega hvað ég var gömul. Málið var að þau áttu hund, og á meðan bílferðinni stóð lá hundurinn ofan á bríkinni þarna í afturglugganum. Þar másaði hann beint í eyrað á mér, auk þess sem hundalyktina lagði niður til mín. (Það ber kannski að taka fram að á þessum tíma var hundaeign alls ekki jafn algeng og í dag og ég var óvön hundum). Þegar við bættust beygjurnar óteljandi þegar ekið var upp og niður Vaðlaheiðina og holurnar á íslenskum malarvegum þess tíma, var viðbúið að eitthvað myndi gerast. Ég varð sem sagt alveg hræðilega bílveik og man ekki betur en stöðva hafi þurft bifreiðina svo ég kæmist út að æla. Við gerðum ýmislegt í ferðinni, fórum m.a. í réttir og í heimsókn á einn eða fleiri bæi, en þetta er það sem ég man best eftir, því ég skammaðist mín svo ógurlega.


Hér má sjá dæmi um „street photography“ en það ljósmyndaform höfðar mjög til Vals um þessar mundir.


Skemmtilegt járnhlið sem virðist heldur betur komið til ára sinna.


Og að lokum, lítil bóndarós sem gægist út um girðinguna.

Jamm og jæja, ég læt þetta gott heita í bili. Er pínu lúin eftir leikfimitíma dagsins (er byrjuð aftur í vefjagigtarleikfiminni hjá Eydísi Valgarðs) en annars er ég bara nokkuð spræk þessa dagana. Tja eða þannig ... hehe um leið og ég sagði þetta mundi ég að ég lá á sófanum allan laugardaginn - en var reyndar strax töluvert hressari í gær - og var svo innilega þakklát fyrir það.

þriðjudagur, 10. september 2013

Sumir kunna þá list að heilsa fólki fagnandi


List segi ég, því þetta er ekki öllum gefið. Sumir virðast fæðast með þennan hæfileika, en ég er því miður ekki ein af þeim. En vegna þess að mér finnst svo gaman þegar aðrir heilsa mér fagnandi, þá langar mig að vera flinkari í því að heilsa fólki á þennan hátt. Það er svo góð tilfinning þegar einhver brosir út að eyrum við það eitt að sjá þig, og síðan fylgir glaðlegt/hlýlegt ávarp. Já ég er ekki frá því að maður fái orkubúst við það eitt að hitta svona fólk.

Í morgun kom ég í sund og var einmitt heilsað svona fagnandi af tveimur konum sem voru í búningsklefanum. „Þú færð engar skammir (fyrir að vera svona léleg að mæta í sund), við erum bara svo glaðar að sjá þig“. Þetta sögðu þær brosandi út að eyrum, með ósvikna gleði í röddinni. Og þá varð ég náttúrulega rosa glöð líka :-)

Það er reyndar alltaf ósköp notalegt að hitta fastagestina, þetta er jú fólk sem ég hef hitt í sundi í mörg ár og er farin að kannast mjög vel við. Ekki þekki ég nöfnin á öllum, né veit önnur deili á þeim, en það myndast ákveðin samkennd meðal fólksins sem mætir á sama tíma í sund, dag eftir dag, viku eftir viku og ár eftir ár.

Talandi um sundið þá gerði ég eitt í morgun sem ég hef ekki gert langa lengi. Ég synti flugsund - næstum því heila ferð. Það var svaka gaman. Fyndið hvernig það er með sundið eins og hjólið, ef maður hefur einu sinni lært það þá býr maður að tækninni æ síðan.

En já það var þetta með að heilsa fólki fagnandi. Það eru ákveðnir einstaklingar sem búa yfir þessum hæfileika og manni hlýnar alltaf um hjartarætur við að hitta þá eða heyra í þeim. Nokkrar vinkonur mínar eru svona og fleira fólk sem ég þekki. Ég held reyndar að þetta snúist ekki um mig persónulega (það er ekki SVONA gaman að hitta mig), heldur snýst þetta um fólkið sjálft. Það nær einhvern veginn að gefa meira af sér í einu ávarpi, heldur en sumir aðrir.

Mergurinn málsins er sá að það geta jú allir heilsað glaðlega, með hlýju í röddinni, maður þarf kannski bara að verða aðeins meðvitaðri um raddbeitingu og tón. Hér með set ég mér það markmið að reyna að verða meiri gleðigjafi í samskiptum mínum við aðra (hehe, ekkert smá markmið!!).