þriðjudagur, 27. nóvember 2012

Ljósmyndir í óreiðu


Í síðustu viku hafði samband við mig kona og spurði hvort ég ætti einhverjar vetrarmyndir frá Íslandi. Þessi kona hannar ofboðslega fallegar vörur, sem hún lætur framleiða fyrir sig í Finnlandi. Nú er hún á leiðinni til Finnlands þar sem hún mun halda sýningu á vörunum sínum hjá framleiðandanum.  Sá vildi endilega fá íslenskar vetrarmyndir til að nota við kynningu á vörunum, og þá datt henni í hug að athuga hvort ég ætti einhverjar myndir sem hægt væri að nota.

Ég varð dálítið upp með mér af því að vera spurð, og lagðist í það verkefni að skoða myndir síðustu 2-3ja ára. Það reyndist töluvert meira verk en ég hafði gert mér grein fyrir. Aðallega vegna þess að í myndasafninu mínu eru um 18 þúsund myndir og þær eru ekki nógu vel flokkaðar hjá mér. Það er að segja, myndaforritið gerir kleift að merkja hverja mynd með lykilorðum, s.s. landslag, vetur, sól, frost, Akureyri, o.s.frv. en ég hef bara alls ekki verið nógu dugleg að nýta mér þennan möguleika.

Síðustu tvö árin eru reyndar svona þokkalega vel merkt með lykilorðum, en ekki eldri myndir sem ég tók áður en ég fékk þetta forrit. Svo er eiginlega málið að maður þarf að vera svakalega duglegur að láta sér detta í hug nógu mörg lykilorð til að merkja með, til að auka líkurnar á því að finna myndir sem annars gleymast bara í öllu farginu.

Eins þarf ég að vera duglegri að setja myndir sem ég er búin að vinna, í möppur þar sem ég get gengið að þeim, í staðinn fyrir að hafa allar myndir, bæði unnar og óunnar í einni kös. Ég sé að ég þarf að vanda mig betur í þessu með skipulagningu, merkingu og flokkun ljósmynda. Sem er bara hið besta mál. Eftir dálitla yfirlegu fann ég einhverjar vetrarmyndir og lét hana hafa, svo er allt annað mál hvort þær henta og verða yfirhöfuð notaðar.

Þetta var svona nokkurn veginn það sem helgin fór í hjá mér. Ekki að ég hafi eytt allri helginni í þetta samt, heldur var Fröken Þreyta í heimsókn ásamt Herra Leiða og voru þau býsna þaulsetin. Það er erfitt að gera nokkuð með svo uppáþrengjandi gesti í heimsókn. Ég fór þó út á Leirur í ca. hálftíma á sunnudeginum og tók nokkrar myndir, auk þess sem ég hljóp inn í Rúmfatalagerinn þar sem ég keypti hvítt skrautband. Bandið notaði ég til að vefja utan um "heimagerða" jólaskrautið sem fer í stofugluggana.

Fyrir jólin í fyrra kom í ljós að fallegu jólakransarnir sem við keyptum á sínum tíma í Ikea, voru ónýtir (ljósin dauð). Ég klippti þá ljósadótið utan af vírakransinum sjálfum, keypti ljósaseríur sem ég fann á afslætti og vafði þeim utan um. Var samt ekki nógu ánægð með þetta af því kransarnir voru svo "berir" eitthvað. En um daginn sá ég hvítt skrautband í Rúmfó sem mér datt í hug að vefja utan um kransana til að gera þá hlýlegri. Svo fann ég hvítar slaufur í Pier sem ég set efst innan í hvern krans, og er þá bara nokkuð sátt. Á reyndar ennþá eftir að græja síðasta kransinn ... svo framtakssemin er nú ekki meiri en það  ;-)

En í allri þessari myndaleit um daginn fann ég eina gamla sem mér fannst svo falleg. Ég leita alltaf uppi sólina á þessum myrkasta tíma ársins og þessi mynd er tekin við sólarupprás kl. 12.06 þann 22. nóvember 2010.

sunnudagur, 25. nóvember 2012

Mynd dagsins


OK ég ætlaði eiginlega að sleppa því að blogga þessa helgina, sem helgast af því að mér dettur ekki neitt í hug nema væl ... En í dag fór ég sem sagt út í smá stund, leitaði og fann örlítinn sólarglampa á Leirunum. Himinn og haf renna nánast saman í þessari óræðu birtu, eins og sjá má.

laugardagur, 24. nóvember 2012

Sigurður systursonur minn á afmæli í dag


og af því tilefni hefur mér verið töluvert hugsað til hans í dag. Sigurður býr í Noregi svo við hittumst því miður ekki oft, en þegar hann var yngri kom hann árlega til Íslands. Fyrst með mömmu sinni en síðar (í nokkur sumur) einn. Það var voða gaman að fá hann og þeir Ísak voru alltaf svo góðir félagar.

Í einhverju nostalgíukasti fór ég að skoða gamlar myndir í dag og leitaði að myndum þar sem Sigurður kæmi við sögu. Fann meðal annars þessa hér, sem sýnir þá frændur að leika sér úti í garði. Líklega árið 2005 eða 2006. Valur tók myndina af þeim, enda mun duglegri en ég að taka myndir af atburðum í daglega lífinu. Sigurður til vinstri og Ísak til hægri.

Svo hringdi ég til Noregs og spjallaði við afmælisbarnið í kvöld. Hann er ótrúlega seigur að tala íslenskuna, þrátt fyrir að hafa alist upp í norskumælandi umhverfi og aðeins verið hér á landi í eina til tvær vikur á ári.

fimmtudagur, 22. nóvember 2012

Tannlæknaraunir


Þegar ég var krakki tók ég uppá því að vera hrædd við tannlækna. Ég var hjá þýskum tannlækni sem var orðinn frekar fullorðinn og talaði náttúrulega ekki fullkomna íslensku, en sennilega hefur það nú frekar verið umhverfið sjálft, lyktin og hljóðið í bornum ægilega sem orsakaði þessa hræðslu mína.

Einu sinni faldi ég mig þegar ferð til tannlæknisins var á dagskrá. Það átti nefnilega að draga úr mér tönn og ég ímyndaði mér að það væri varla gert án mikilla þjáninga. Minni mitt er nú reyndar frekar götótt þegar kemur að barnæskunni en ég er nokkuð viss um að hafa sloppið við tanndráttinn.

Hins vegar kárnaði nú gamanið þegar ég komst á unglingsárin, því þá fóru tennurnar að skemmast og ekki var lengur hjá því komist að fara til tannlæknis. Nú var sá gamli þýski hættur, svo nýr tannlæknir var fundinn. Sá hafði þann slæma vana að bora svo stórar holur fyrir fyllingarnar, að oftar en ekki fór hann of nálægt rótinni. Það leiddi síðan til tannrótarbólgu einhverjum vikum/mánuðum síðar, með meðfylgjandi sársauka og ótal tannlæknaheimsóknum þar sem við komandi tönn var rótardrepin og síðan fyllt í rótina. Meðan unnið var að því að drepa rótina þurfti ég að koma 2-3 sinnum, þar sem ég var deyfð og síðan var grófum nálum stungið niður í tannrótargöngin, og þær síðan dregnar fram og tilbaka meðan verið var að skrapa ræturnar burt. Á milli heimsókna var sett bráðabirgðafylling í tönnina og enn þann dag í dag fer um mig hrollur þegar ég hugsa um lyktina og bragðið af bráðabirgðafyllingum.

Á einhverjum tímapunkti þurfti að draga úr mér endajaxl og það gekk nú ekki þrautalaust fyrir sig. Eftir að hafa verið deyft mig sannkallaðri hrossadeyfingu, reyndi tannlæknirinn að draga tönnina úr, en hún var alveg pikkföst. Hann þurfti að beita öllum sínum kröftum og gera hverja tilraunina á fætur annarri áður en tönnin gaf sig. Ég man ekki betur en hún hafi brotnað og þá þurfti hann að draga brotin út.

Ég hafði líka dottið á rólustaur þegar ég var krakki og brotið út úr miðjunni á báðum framtönnunum. Þetta var svo sem ekkert óskaplegt lýti en tannlæknirinn vildi endilega setja postulínstönn í staðinn fyrir þá tönnina sem var verr brotin. Það þýddi ... að rótardrepa þurfti framtönnina og síðan skræla mesta partinn utan af henni, áður en fína postulínstönnin var límd utan um þennan litla staut sem eftir var. Því miður var þessi ágæta tönn alltof þykk og sat því framar en hinar tennurnar - en hvít var hún og fín, það var ekki af henni skafið.

Sem sagt, endalausar tannlæknaheimsóknir á unglingsárum, eða þannig upplifði ég það. Að lokum var ég orðin svo hvekkt á þessu öllu saman að ég hafði þróað með mér heljarinnar tannlæknaskrekk. Í framhaldinu liðu einhver ár þangað til ég fór næst til tannlæknis. Gallinn er bara sá, að þegar búið er að rótardrepa tennur, verða þær stökkar og fyllingarnar brotna frekar úr þeim. Sem er nákvæmlega það sem gerðist hjá mér.

Þegar ég var um tvítugt fann ég nýjan tannlækni. Þegar ég fór til hans í fyrsta sinn hélt ég heljarinnar ræðu yfir honum. Sagði að ég væri haldin tannlæknahræðslu og að hann yrði að útskýra jafnóðum fyrir mér allt sem hann væri að gera. Sem hann og gerði. Hann var líka mjög vandvirkur og gerði allt mjög vel, en því miður hefur verið endalaust vesen með tennurnar á mér í gegnum árin. Það er að segja, tennurnar sjálfar voru ekki að skemmast, heldur var alltaf að brotna út úr gömlum fyllingum, og já stundum fékk ég tannrótarbólgu og það hefur þurft að rótardrepa fleiri tennur.

Síðustu árin hafa tennurnar verið að mestu leyti til friðs og því kom það verulega á óvart þegar ég fór í síðustu ársskoðun, að það fannst skemmd milli tveggja jaxlna innst í efri gómi vinstra megin. Skemmdin sást bara á mynd en það þurfti náttúrulega að gera við hana, svo s.l. miðvikudag var ég eina ferðina enn mætt í tannlæknastólinn.

Tannlæknirinn deyfði mig í bak og fyrir (og já þó ótrúlegt megi virðast eru ennþá einverjar tennur sem ekki er búið að rótardrepa og þarf þess vegna að deyfa) og hófst síðan handa við viðgerðina. Hann hafði þó ekki unnið lengi þegar ég fann að ég var komin með mikinn verk í hægri kjálkann og það var sama hversu mikið ég reyndi að slaka á, ekkert virkaði, það var eins og ég væri með sinadrátt í kjálkavöðvanum. Þannig að þrátt fyrir deyfingu vinstra megin, þá var ég alveg að drepast hægra megin.

Og ég er ekki að grínast þegar ég segi að ég var gjörsamlega búin á því eftir tímann. Bæði andlega og líkamlega. Enda stóð ég hálf skjálfandi á fætur og sagði "Jæja, ég er þó lifandi ennþá" ... Ekki beint auðveldasti sjúklingur í heimi.

Síðan fór ég beinustu leið í Pennann og þar fékk ég mér kaffi og súkkulaði. Sat svo og las tímarit og slappaði af í dágóða stund, svona til að verðlauna sjálfa mig fyrir dugnaðinn ;-)

mánudagur, 19. nóvember 2012

Stundum verður maður að játa sig sigraðan


og stundum er það bara allt í lagi.

Í kvöld sat ég við tölvuna að skoða vöru- og verðlista. Klukkan var rúmlega hálf níu og Valur hafði skroppið í Pennann (eða Bókval eins og hann og fleiri kalla verslunina ennþá þrátt fyrir eigenda- og nafnabreytingar). Mér fannst hann vera nýfarinn en svo var hann skyndilega kominn heim aftur. Hafði hann þá séð auglýsta tónleika með Jónasi Sig og Ómari Guðjóns sem vera áttu á Græna hattinum kl. 21 í kvöld. Valur ákvað að skella sér á tónleikana, og ég var voða ánægð fyrir hans hönd. Byrjaði svo að spá og spekúlera, hm, kannski ég hefði nú gaman af því líka að lyfta mér aðeins upp. Það er orðið frekar langt síðan við höfum farið eitthvert út að kvöldi til. Jú ég fer bara með honum!

Ég skipti um föt í hvelli og við drifum okkur síðan niður eftir. Þeir félagar voru ekki byrjaðir að spila þegar við komum, en komu á sviðið skömmu síðar. Þá kom fljótlega í ljós að það sem ég hafði haldið að væru frekar rólegir tónleikar með kassagítar, voru það hreint ekki. Það er að segja, það var mikið um ákaft trommuspil, gítar og bassi voru tengd við rafmagn, og tónlistin var mjög hátt spiluð. Sem var allt í lagi fyrst í stað en svo fór mitt gamalkunna hávaða-óþol að segja til sín. Og almennir vefjagigtarverkir í skrokknum líka. Þannig að ég átti orðið erfitt með mig og að sjálfsögðu sá Valur það strax, þó ég reyndi að bera mig vel. Hann er farinn að þekkja svo vel inná mig og mín þreytu- og vanlíðunareinkenni.

Þeir félagar tóku sér hlé eftir ca. klukkutíma og það varð úr að þá fór ég bara heim. Valur varð eftir og annað hvort sæki ég eða Ísak hann á eftir. Það er samt alltaf gaman að fara á "live" tónleika. Og mig langar að fara að læra á gítarinn minn!

sunnudagur, 18. nóvember 2012

Búið að vera brjálað að gera


og enginn tími til að blogga... Tja, líklega hefði ég nú haft tíma til þess, svona strangt til tekið, en það var samt ekki efst í forgangsröðinni. 

Þar sem september og október voru svo rólegir í búðinni, höfðum við Sunna reynt að halda að okkur höndum við að panta vörur, enda þarf víst að vera hægt að borga fyrir þær líka. Afleiðingin er sú að núna sjáum við ekki fram úr verkefnum sem tengjast því að panta vörur og taka þær upp.

Við erum að skipta við marga heildsala (eða birgja eins og þeir kallast víst núna) og það er alveg hreint ofboðslega tímafrekt að fara í gegnum vöru- og verðlista og spá og spekúlera hvað eigi að panta, í hve miklu magni o.s.frv. Það verkefni mun halda áfram fram að jólum, því við viljum jú helst bara panta eftir því sem vörurnar seljast, til að sitja ekki uppi með mikið magn af óseldum vörum eftir jólin. 

Til að kóróna ástandið þá eru líka skil á virðisaukaskatti í byrjun desember, svona eins og maður hafi ekki nóg annað að gera ... Þannig að í síðustu viku var ég flest kvöld að færa bókhald, eftir langa daga í vinnuni. 

Enda var ég komin á hálfgerðan yfirsnúning. Ég fann það vel á föstudagskvöldið. Þann dag hafði verið sérlega mikið að gera í vinnunni, það voru margir kassar af vörum sem þurfti að taka upp úr, + afgreiða viðskiptavini + panta vörur + taka til og fara með sendingar á pósthúsið. Eftir vinnu fór ég í kvennaklúbb en náði ekki að slaka á þar og njóta félagsskaparins, þrátt fyrir hin bestu skilyrði. Við hittumst í Café Björk í Lystigarðinum og þar var enginn nema við, svo það var afskaplega notalegt. Um kvöldið horfðum við Valur á einhvern þátt í sjónvarpinu og hefði allt verið með felldu hefði ég verið orðin þreytt og syfjuð um hálf ellefu leytið. En þá var ég hins vegar alveg glaðvakandi og greinilega í einhverju adrenalín-rússi. Mér tókst nú samt að sofna um miðnættið en var glaðvöknuð kl. 7 í gærmorgun. 

Þá fór ég að færa bókhald en svo um hálf ellefu fórum við Sunna niður í búð að setja upp smá jólaskraut. Hún reyndar sá nú mest um það, ég snérist í kringum hana, hjálpaði smá til og kláraði líka að koma einhverjum vörum inn í sölukerfið. Þegar hér var komið sögu fór allur hamagangur vikunnar að segja til sín, og ég fann að ég var að verða stjörf af þreytu. Ég var komin heim aftur um hálf tvö og gerði ekki neitt meira í gær. Það var bara sófinn (þar sem ég sofnaði eftir kaffið) og tölvan og svo sjónvarpið í gærkvöldi. Algjörlega búin á því, sú gamla. 

Góðu fréttirnar eru samt þær að ég steinsvaf í alla nótt og er þar að auki langt komin með að færa bókhaldið, svo þetta er allt á réttri leið :-)

Annars heldur bara áfram að snjóa hér á Akureyrinni, eins og sjá má á meðfylgjandi mynd, sem ég tók í ljósaskiptunum núna í morgun.


sunnudagur, 11. nóvember 2012

Hin ágætasta helgi brátt að baki


Mér finnst ég vera búin að gera eitthvað svo óvenju mikið undanfarið. Þessi aukni dugnaður hlýtur að tengjast þeirri staðreynd að ég er loks laus við pestina sem var að hrjá mig. Það tók mig alveg 3-4 vikur og ég segi nú bara "farið hefur fé betra" ;-)

En já það er loksins allt að fara á fullt í vinnunni, sem er frábært en þó pínu oggolítið erfitt... Það er að segja, ég vil jú helst að það sé brjálað að gera hjá okkur, því þegar maður er búinn að fjárfesta í einu stykki verslun, þá vill maður helst að reksturinn gangi vel. Á hinn bóginn - þá leiðir meiri vinna til meiri þreytu, og sú gamla má ekki alveg við því. Þannig að þetta er svona pínulítið súrt-sætt dæmi. Ég var t.d. að vinna í gær (laugardag) frá 13-17:20 og settist ekki niður nema í 5 mín. en var annars á fullu allan tímann. Í dag hefði ég átt að eiga frí, en það var svo mikið að gera á tímabili að það var of mikið fyrir eina manneskju, svo ég fór niður eftir og var þar í ca. 1,5 tíma. Ástandið hafði nú reyndar lagast mikið þegar ég mætti á svæðið, en það eru einkum innpakkanir sem stífla afgreiðsluna þegar bara ein er að vinna.

Í viðbót við aukna vinnu (við vorum á fullu að panta + taka upp vörur mest alla síðustu viku) þá fór ég á fund í ljósmyndaklúbbnum s.l. miðvikudagskvöld, og eins og alltaf þá var það mjög gaman. Þetta eru svo ótrúlega hressar skvísur og mér finnst ég vera sérlega heppin að vera í þessum félagsskap. Eins og staðan er í dag þá eru ekki fleiri konur teknar inn, því það verður erfitt með fundarstaði ofl. ef við verðum fleiri en 18. Það er ekki alltaf pláss á kaffihúsi fyrir allan þann fjölda, ef allar mæta.

Í síðustu viku hitti ég líka tvær góðar vinkonur mínar, þær Unni og Heiðu. Við höfum þekkst í bráðum 30 ár, kynntumst þegar við vorum allar að vinna sem sjúkraliðar í Selinu, sem var þá hjúkrunardeild fyrir aldraða. Þrátt fyrir að mislangur tími líði milli þess sem við hittumst, þá er það alltaf eins og við höfum hist í gær, og mér þykir óskaplega vænt um þær báðar.

Eftir afskaplega góðan nætursvefn (svaf eins og steinn til kl. 9.30, geri aðrir betur) og morgunmat, fórum við Valur út að taka myndir. Fyrst vorum við niðri í bæ en kíktum síðan aðeins á Leiruveginn. Þar var reyndar skelfilega kalt og mig langaði í heita og góða súpu, svo við enduðum í kaffihúsinu í Lystigarðinum. Því miður var aðeins rjómalögðu sveppasúpa í boði og hana gat ég jú ekki borðað, en við fengum okkur þá bara kaffi og köku í staðinn. Það var voða notalegt að sitja þarna í smástund og slaka á. Fyrst vorum við ein en svo bættist við ein fjölskylda og það fyndna var að þau búa hér í sömu götu og við.

Í dag spjallaði ég líka við Önnu systur á Skype, því snilldarforriti. Þar að auki er ég nýlega búin að heyra í mömmu, Hrefnu og Andra, og það verður að segjast eins og er, að mér líður alltaf betur ef allt gengur sinn vanagang hjá fólkinu mínu. Ekki verra að fá að heyra í því endrum og sinnum, hehe...

Myndi dagsins er af Menningarhúsinu Hofi, hinu nýja kennileiti Akureyrar. Sólin hafði troðið sér í gegnum smá skýja-gat og speglaðist akkúrat í stóra glugganum sem snýr í suður. Síðan speglaðist jú Hof líka í sjónum að hluta til, svo það voru alls kyns speglanir í gangi ;o) Ég var með svo flotta linsu í láni hjá Val, 35 mm. Zeiss linsu og myndin þar af leiðandi alveg kýrskýr og tær.

Segjum þetta gott í bili, sjáumst!

sunnudagur, 4. nóvember 2012

Öll él styttir upp um síðir


Svona leit gatan okkar út í morgun. Eftir nokkurra daga hríðarbyl sáum við loks til sólar á ný. Og mikið sem það var ljúft. Ég var orðin hálf pirruð á þessu óveðri. Ein ástæðan var reyndar sú að í vondu veðri fer fólk ekki að versla, og mér leiðist svo óskaplega í vinnunni þegar viðskiptavinina vantar.

Á föstudaginn fór ég í kvennaklúbb. Við vorum þrjár sem skelltum okkur á kaffihúsið í Hofi og það var ósköp notalegt að sitja þar inni í hlýjunni og spjalla meðan norðanstórhríð geisaði fyrir utan. Valur hló nú reyndar að mér það kvöld. Þá hringdi bróðir hans að sunnan og ég sagði honum að það væri ekkert sérstaklega mikill snjór hér á Akureyri. Hefði hann hringt í morgun, hefði ég líklega sagt akkúrat hið gagnstæða. Í gær hafði snjóinn fest utan á alla glugga sem snéru í norður og austur, og svona leit orkidean í eldhúsglugganum út með þennan nýja hvíta bakgrunn.



Í gær var ég í fríi en var lúin og gerði ekkert af viti hér heima við. Valur lagaði til í skrifstofunni sinni, auk þess að moka helling af snjó, elda mat og vera á bakvakt í vinnunni. Enginn leti hjá honum frekar en fyrri daginn. Ég hins vegar lufsaðist bara á milli herbergja og horfði á hluti sem mig langar til að gera - en það er víst ekki nóg að horfa á þá ... Til dæmis lopapeysan mín sem ég er búin með ermar og bol, en hef mig ekki í að halda áfram með. Einmitt núna er jú þörf á því að fá nýja hlýja peysu. En ég á nú líka fínu peysuna sem Anna systir prjónaði einu sinni á mig og gaf mér óvænt. Er búin að vera töluvert í henni undanfarið.



Í morgun fórum við Valur svo smá ljósmyndarúnt en eins og svo oft þegar ég hef ekki tekið myndir í einhvern tíma, þá fundust mér allar myndirnar misheppnaðar. Við fórum í Lystigarðinn og klofuðum snjóinn þar og þrátt fyrir allt, þá var alveg dásamlegt að komast út og fá súrefni og sól beint í æð. Það var líka allt svo kyrrt og hljótt þar, enda kaffihúsið lokað vegna snjóa.



Svo fórum við líka í dag og kíktum á ljósmyndasýningu ÁLKU í Hofi. Ætluðum að fá okkur kaffi í leiðinni en þá var kaffivélin biluð, svo ekkert varð úr þeirri fyrirætlan. En kaffið heima  stóð vel fyrir sínu í staðinn og meira að segja til súkkulaðihrákaka síðan í gær (sem við Valur gerðum í sameiningu). Hehe, þarna fattaði ég að ég gerði alveg tvo hluti í gær, þ.e. ég fór og tók bensín á bílinn og gerði köku ;O)

Læt ég hér með þessu kellingabloggi lokið.

fimmtudagur, 1. nóvember 2012

Hvað er í gangi hjá gömlu?

Í gærkvöldi ætlaði ég aldrei að geta sofnað en hef sennilega verið sofnuð milli hálf eitt og eitt. Nema hvað, hrekk svo upp úr fastasvefni klukkan tvö og var glaðvakandi skömmu síðar. Var illt í maganum, með hraðan og óreglulegan hjartslátt, þreytuverki í fótunum, höfuðverk og verki "innaní" augunum, svo eitthvað sé nefnt. Ég sá fljótt að eina ráðið í stöðunni væri að fara fram og taka verkjatöflur, sem ég og gerði, en það tók samt kroppinn á mér u.þ.b. klukkutíma að róa sig niður.

Þegar hér var komið sögu var ég reyndar orðin glorhungruð, og skrölti fram í eldhús þar sem ég smurði mér brauð og borðaði það, en fór svo fljótlega aftur inn í rúm. Þá var heilinn á mér hins vegar kominn á fullt og engin ró og friður þar á bæ.

Ég tók það til bragðs að hlusta á slökun sem ég er með á ipod (svo leiðinleg og svæfandi karlmannsrödd sem talar að ég taldi að það hlyti að virka) og það bar árangur fyrir rest, en samt ekki fyrr en einhvern tímann um hálf fimm leytið. Vá hvað ég var samt orðin pirruð og leið á því að liggja í rúminu og bylta mér.

Svo vaknaði ég næst um hálf átta. Ísak átti að mæta í skólann kl. 8.30 og ég fór fram til að tékka á því hvort hann væri vaknaður. Sá ljós inni hjá honum og spurði hvort hann væri vaknaður. Jú jú hann var það. Þar sem ég hafði nú ekki sofið nema ca. fjóra tíma í allt í nótt, ákvað ég að leggja mig aftur. Sofnaði en hrökk upp klukkutíma síðar og fannst þá undarlegt að ég hafði ekkert heyrt meira í Ísaki. Hann hafði náttúrulega steinsofnað aftur, svo ég vakti hann og skutlaði honum svo í skólann.

 Næst á dagskrá hefði átt að vera leikfimi kl. 9.30 en mér leið eins og ég hefði orðið undir valtara, svo ég gat ekki hugsað mér að fara. Var samt lengi að ákveða hvað ég ætti að gera, en þar sem hjartsláttartruflanir eru enn að hrjá mig, ákvað ég að vera heima. Í fyrravetur fékk ég einu sinni hálfgert aðsvif í leikfiminni, þegar ég var í svipuðu ástandi og núna, og ég hef engan áhuga á svoleiðis uppákomu aftur. Ekki þar fyrir, það var ekki nein svakaleg uppákoma, ég bara settist mjúklega á gólfið þegar ég fann að ég var að verða eitthvað skrítin.


En já, vá hvað þetta var nú eitthvað leiðinlegur pistill hjá mér. Til að lífga aðeins uppá hann kemur hér litadýrð mikil... Ég fór nefnilega með myndavélina með mér í vinnuna í gær og reyndi að taka myndir af litríkum vörum sem fást hjá okkur. Þær eru reyndar miklu miklu fleiri, en hér er smá sýnishorn.