Minnið er merkilegt fyrirbæri

Það er ótrúlega fyndið hvað í raun er lítið hægt að treysta á eigið minni. Sérstaklega vegna þess að fólk leggur svo ólíka hluti á minnið þó það hafi upplifað sama hlutinn. Sálfræðin hefur efalaust skýringar á þessu fyrirbæri og ég ætla ekki að reyna að útskýra þetta á neinn hátt. En ég hef t.d. tekið eftir því að við systir mín munum mjög ólíka atburði úr barnæskunni, hún man ýmislegt sem ég man ekki (en rifjast upp þegar ég heyri það) og ég man sumt sem hún man ekki (eða það held ég allavega...). Þetta var sem sagt langur formáli að því sem ég ætlaði að segja í dag.

Þegar ég var í sundi í gær voru konurnar í búningsklefanum að tala um Finna og þá venju þeirra að fara í ísbað (í vatni eða sjó) í 15 stiga frosti og svo í gufu á eftir. Þetta á víst að vera allra meina bót og þeir sem þetta stunda fá hvorki kvef né aðrar pestar. Þá spurði ein konan mig hvort ég myndi ekki eftir því að í gamla daga (þegar ég var krakki/unglingur) þá tíðkaðist að hólfa grynnið í sundlauginni af á veturna til að spara kostnað við að kynda upp laugina og vatnið í þessu hólfi var alltaf ískalt. Þessu hafði ég alveg verið búin að gleyma - en rifjaðist upp fyrir mér þegar hún fór að tala um það. Það var sport hjá okkur krökkunum og sumu fullorðna fólkinu líka að fara stundum í köldu laugina og synda nokkrar ferðir. Þetta kom blóðinu svo sannarlega á hreyfingu og maður þóttist nú aldeilis svalur! Þeir allra svölustu lögðust svo í snjóinn á eftir og veltu sér aðeins - ég var örugglega aldrei í þeim hópi. Að minnsta kosti rekur mig ekki minni til þess ;-)