Þá er læknaneminn horfinn af landi brott

og eftir situr tómleikinn sem maður finnur alltaf fyrir þegar góðir gestir fara aftur til síns heima eftir velheppnaða heimsókn. En kannski kemur hún bráðlega aftur í heimsókn, nú eða þá ég fer og heimsæki hana við tækifæri.

Annars hef ég fátt að segja, er hálf innantóm í augnablikinu þó svo allt sé eins og það á að vera. Bíð eftir að kvennaklúbburinn byrji aftur eftir jólafrí, er farin að þrá að hitta fleira fólk (engin fjölskylda búsett í bænum = engin jólaboð). Var að skoða gamlar dagbækur, frá því Ísak var lítill, og þá var ég alltaf að hitta einhverjar konur og fá konur í heimsókn. Á tímabili var ég líka í blaki og það var heilmikið fjör í kringum það (æfingar, öldungamót, jólahlaðborð, árshátíð, partý...), og svo var ég líka í öðrum saumaklúbbi, en nú er það kvennaklúbburinn sem heldur í mér lífinu félagslega séð. Sem betur fer hitti ég líka margt fólk í vinnunni, það er nú svo frábært. En í heildina séð er ég sem sagt ekkert óánægð, er bara eitthvað down akkúrat í þessum skrifuðu orðum. Auk þessi geri ég mér fulla grein fyrir því að það er í mínu valdi að velja að umgangast fleira fólk ef ég hef þörf fyrir það, bara svo það sé nú á hreinu. Með þeim orðum held ég að ég láti þessum pistli mínum lokið.