Ákvað að vera dömuleg

í morgun og skellti mér í pilsi í vinnuna. Eini gallinn við þetta pils er sá að það er skósítt og frekar þröngt. Óhjákvæmileg afleiðing verður sú að skreflengdin verður ansi stutt - ég skálma ekki áfram eins og ég er vön að gera - og það þarf sérstaka lagni við að stíga upp í upphækkaðan jeppann.

Þegar ég var að ganga inn á vinnustaðinn sá ég að það var karlmaður rétt á hæla mér og ég, af meðfæddri kurteisi minni, hélt dyrunum opnum fyrir honum. Hann þakkaði fyrir og ennþá var allt í besta lagi. Gamanið fór hins vegar að kárna þegar ég gekk á undan honum upp tröppurnar og þrátt fyrir að reyna að flýta mér fann ég hvernig hann andaði gjörsamlega á hnakkann á mér. Það leið ekki á löngu þar til þolinmæði hans var á þrotum og hann missti út úr sér "Ja, þú kæmist ekki langt á hlaupum ef það væri hungrað ljón á eftir þér". Hér ber kannski að taka það fram að viðkomandi maður (Siggi Bjarklind) er langhlaupari og líklega vanur að taka ansi mikið stærri skref, en ég var snögg upp á lagið og svaraði því til að "Ef það væri hungrað ljón á eftir mér, þá myndi ég nú bara kippa upp um mig pilsinu". Við þessu átti hann ekkert svar og ég var bara ansi ánægð með mig. Yfirleitt dettur mér nefnilega ekkert sniðugt í hug fyrr en löngu seinna og þá er nú frekar asnalegt að fara að leita fólk uppi til að svara því :-)