Haustdagur

Hún sat á gólfinu í fataskáp þeirra hjóna. Sat óþægilega ofan á spariskóm og aflóga hárþurrku sem þar hafði dagað uppi. Kjólar og jakkaföt slógust um að kæfa hana en hún tók ekki eftir neinu af þessu. Sat þarna á skápbotninum með pilluglas í annarri hendi og viskíflösku í hinni, hún sem hafði aldrei getað drukkið viskí. En það var ekki nema um eitt að ræða í stöðunni og hún vissi það. Skárra að binda endi á þetta sjálf en sitja í fangelsi það sem hún ætti ólifað. Hún skildi bara ekki hvað hafði eiginlega komið yfir hana, sem alltaf var svo róleg og yfirveguð, tók öllu með brosi á vör og reiddist sjaldan.

Það var friðsæll haustdagur, hafði gert frost um nóttina og þau hjónin höfðu ákveðið  að best væri að taka upp kartöflurnar svo þær skemmdust ekki í frekara frosti.  Þau fengu sér morgunmat og fóru síðan út í garð. Nú nálgaðist hádegi, hún var orðin glorhungruð og ískalt og henni datt í hug að fara inn og elda heita súpu handa þeim. Hún snéri sér að Guðmundi og sagði “Mér langar svo........”

Setningin dó á vörum hennar og þetta eina orð - mér - hékk í loftinu eins og það hefði öðlast eigið líf. Hún hafði aldrei á ævinni sagt “mér langar” áður og hafði ekki hugmynd um af hverju hún tók upp á því núna. “Mér langar.....” Hún sá hvernig Guðmundur, íslenskukennari til margra ára, bókstaflega tútnaði allur út og varð eldrauður í framan. Honum var svo mikið niðri fyrir að hann frussaði orðunum út úr sér. “Maður segir mig langar, MIG langar, MIIG ekki MÉÉÉR”.

Þetta var ekki í fyrsta sinn sem hann hafði leiðrétt málfar hennar en þetta var án efa alvarlegasta villan sem hún hafði gerst sek um. Það höfðu orðið örlög íslenskukennarans Guðmundar að giftast konu sem ekki talaði rétt mál. Þvílík niðurlæging! Hann sem hafði verið piparsveinn alla tíð hafði á efri árum fallið fyrir sér yngri konu en Sigríður María var á þeim tíma nýskilin og í þörf fyrir athygli og umhyggju. Nokkuð sem Guðmundur hafði veitt henni  í miklum mæli á hveitibrauðsdögunum.

Kannski hafði hann verið svo blindaður af ást að hann tók ekki eftir göllum hennar í fyrstu en að því kom að hann fór að leiðrétta mál hennar í tíma og ótíma, óháð því hvort þau voru ein eða í félagsskap annarra. Í fyrstu hafði hún sætt sig við þetta en eftir því sem tíminn leið og leiðréttingarnar ágerðust þá varð hún reiðari og reiðari inni í sér. Þetta voru smávægilegar villur að hennar mati. Hún sagði kannski “sitthvoru megin” í stað “hvor sínum megin”, “mig hlakkar til” í stað “ég hlakka til” os.frv.

Sennilega hélt Guðmundur að hann væri að gera henni greiða, kenna henni að tala rétt. Í leiðinni fékk hann tækifæri til að láta ljós sitt skína og hún hafði grun um að það væri ekki síst ástæðan. Hún hafði reynt að segja honum að sér finndist hreint ekki gaman að þessu, raunar yrði  hún bara óstyrkari fyrir vikið og talaði enn meiri vitleysu en vanalega en hann virtist ekki heyra í henni.

Kvöldið áður hafði þó keyrt um þverbak. Þau höfðu farið í afmælisveislu til gamals vinar Guðmundar og þar hafði verið margt um manninn. Sigríður María hafði klætt sig í látlausan svartan kjól sem sýndi fagra fótleggi hennar, um hálsinn var hún með fíngerða perlufesti og eyrnalokka í stíl. Hún var virkilega ánægð með sjálfa sig og stóð og spjallaði við myndarlegan mann sem hún hafði aldrei hitt áður þegar Guðmundur kom aðvífandi. Ekki mundi hún lengur hvað hún hafði sagt – en málfræðilega vitlaust hafði það sennilega verið - því Guðmundur greip létt í handlegg hennar og leiðrétti hana á meðan hann brosti afsakandi til mannsins. Hún yrti ekki á nokkurn mann eftir þetta og kvöldið var ónýtt fyrir henni. Á heimleiðinni reyndi hún enn einu sinni að útskýra fyrir Guðmundi hvernig henni liði þegar hann væri sífellt að skipta sér af talsmáta hennar en hann skellti við skollaeyrum og breytti umræðuefninu. Hún sat við hlið hans í bílnum, úti var niðamyrkur og inni í henni var svarthol.

Um morguninn fóru þau á fætur og ákváðu að ráðast í kartöflugarðinn, létu bæði eins og allt væri í stakasta lagi þeirra á milli en unnu þegjandi og hugsuðu sitt. Alveg þar til hún opnaði munninn og út kom hið geigvænlega “mér langar….” Það gerðist eitthvað innra með Sigríði Maríu þegar Guðmundur reiddist henni svona og án þess að átta sig á gerðum sínum greip hún skóflu og sló til hans. Skóflan hitti hann í höfuðið og hann féll um koll. Hún varð skelfingu lostin og kallaði nafn hans aftur og aftur en hann lá bara í moldinni, hreyfingarlaus. Það sást ekkert blóð á honum en hann var óhugnanlega hvítur í framan og hún var viss um að hann væri dáinn. Hún hafði drepið manninn sinn af því hann leiðrétti málfar hennar!

 Hún starði á hann stundarkorn eins og í leiðslu en hljóp svo inn, náði sér í viskíflösku úr stofunni og svefntöflur Guðmundar í svefnherberginu. Fela sig, hún varð að fela sig og ósjálfrátt tróð hún sér inn í fataskápinn og dró hurðina fyrir. Þar sat hún og titraði frá hvirfli til ilja meðan hún skrúfaði lokið af vínflöskunni, sturtaði í sig handfylli af  töflum og skolaði þeim niður með víni. Hún gæti aldrei farið til lögreglunnar og sagst hafa slegið Guðmund í höfuðið með skóflu af því hann reiddist henni fyrir að tala vitlaust. Morðingi, hún var morðingi, hún sem ekki mátti neitt aumt sjá! Sigríður María gleypti annan skammt af töflum og höfgi færðist yfir hana. Smátt og smátt fjaraði meðvitund hennar út og hún heyrði ekki þegar Guðmundur kom inn og kallaði: “Það var  óþarfi að slá mig í höfuðið en ég skil fyrr en skellur í tönnum. Ég skal aldrei leiðrétta þig oftar elskan.”

(Birtist í Nýju lífi, 1. tbl. 24. árg. febrúar 2001)