Hverfulleiki lífsins

hefur verið mér hugleikinn síðustu daga, ýmissa hluta vegna. Um miðja síðustu viku lést móðurbróðir vinar okkar og það síðasta sem ég gerði í vinnunni fyrir jól var að votta dóttur mannsins samúð mína. Á aðfangadag dó svo amma þessa sama vinar okkar og sama dag sagði vinkona mín frá fyrrverandi svila sínum (fjölskylduföður á besta aldri) sem berst við krabbamein. Í jólagjöf frá bóndanum fékk ég m.a. Ótuktina, bók Önnu Pálínu Árnadóttur, sem lést fyrir skömmu síðan úr krabbameini eins og flestir vita. Fjallar bókin um baráttu hennar við þessa ótukt sem krabbameinið er og er bókin alveg frábær aflestrar, enda var Anna Pálína alveg einstök kona.

Fyrstu kynni mín af henni (ekki persónuleg þó) voru þegar við keyptum diskinn "Berrössuð á tánum" fyrir Ísak en þá var hann ca. 3ja ára gamall. Diskurinn hljómaði inni og úti (í bílnum) allt að ár og langt fram á næsta. Það kemur nú ekki ósjaldan fyrir að foreldrarnir verða hálf þreyttir á að hlusta á tónlistina sem spiluð er fyrir börnin í bílnum (þetta var áður en allir krakkar eignuðust vasageislaspilara) en ég söng sjálf með Bullutröllum og fleiri lögum því þetta var svo skemmtilegur diskur.

Að öðru leyti hafa þetta verið hefðbundin jól, aðallega borðaður góður matur og sofið meira en góðu hófi gegnir. Það er þessi gullni meðalvegur sem oft reynist svo erfitt að rata. Þannig vaknaði ég alveg eins og sleggja í morgun og þrátt fyrir langan göngutúr með bóndanum hresstist ég lítið sem ekkert. Hann er öllu sprækari enda fór hann einum og hálfum tíma fyrr en ég á fætur í morgun. Búinn að laga til í skáp í vinnuherberginu (sem var fullur af hans dóti NB!) eftir að lítill fugl hvíslaði í eyra hans að það væri ágætt að nota tímann í tiltekt á annan í jólum...