Morgunstund gefur gull i mund

Við Valur vorum vöknuð um 7. leytið í morgun, greinilega föst í viðjum vanans. Ekki náðum við að sofna aftur og drifum okkur því á fætur og vorum farin út að ganga fyrir hálf níu. Mér fannst ég ógeðslega fersk að fara út að ganga svona "snemma" og hélt að við værum bara eina fólkið á Akureyri sem væri svona morgunhresst á laugardegi. En viti menn, það var bara töluvert af fólki á ferli. Reyndar ekki margir gangandi en fyrir utan Háskólann var fullt af bílum og menn við vinnu í Rannsóknarhúsinu en meiningin er að taka það í notkun í október. Á eftir gönguferðinni ákvað ég að skella mér í sund, enda búin að vera hræðilega stíf í skrokknum alla vikuna. Í sundlauginni var líka fullt af fólki, þó aðallega eldra fólk og svo fólk með lítil börn. Mikið sem það er gott að slappa af í heita pottinum og fara svo í gufubað á eftir! Nú, svo var auðvitað alveg upplagt að fara í Bakaríið við brúna og kaupa gott brauð til að gæða sér á að lokinni sundlaugarferð og einnig þar var töluvert af fólki í morgunkaffi (þegar hér var komið sögu var klukkan rétt um 10).

Eftir kaffi og brauð í hádeginu skelltum við Valur okkur svo í bæinn og byrjuðum á því að fara á sýninu Óla G. Kristjánssonar í Ketilhúsinu . Þar voru margar myndir og misgóðar eins og gengur en nokkrar þó alveg stórfínar. Meðal annars sáum við eina mynd sem hefði sómt sér vel í stofunni hjá okkur en hún var því miður seld. Niðri í miðbæ gerði ég enn eina misheppnaða tilraun til að fá á mig einhver föt en sennilega hef ég bara svona skrítinn smekk því ég sé aldrei neitt sem mig langar í. Valur ætlaði að kaupa þrífót undir myndavélina okkar en þá var lokað í Pedromyndum. Þannig að heim fórum við aftur án þess að hafa tekist að létta nokkuð á pyngjunni, þrátt fyrir fagrar fyrirætlanir í þeim efnum. Valur skrifar reyndar um það í pistli sínum í dag hve mikið maður sparar á því að búa á Akureyri, einfaldlega vegna þess hve úrvalið er lítið hér í bænum og engin leið að fara á eyðsluflipp. Svo hefur hann nú aðra sparnaðaraðferð sem virkar ekki síður vel. Hann langar kannski í eitthvað og eyðir löngum stundum í að kynna sér allt um viðkomandi hlut. Hvaða tegundir eru til, hvað þær kosta, hvar þær fást, hvort ódýrara er að kaupa vöruna í gegnum netið, hvaða framleiðendur séu bestir o.s.frv. Þetta ferli allt tekur töluverðan tíma og loks þegar hann veit allt sem hægt er að vita um vöruna þá hefur hann oft (ekki alltaf) misst áhugann og kaupir þar af leiðandi ekki neitt. Þannig hætti hann t.d. við að kaupa sér pallbíl - sem er reyndar ekki alveg nógu gott dæmi því hann hefur ennþá áhuga á að eiga pallbíl og ef hann væri ekki giftur mér þá æki hann líklega núna um á Ford eða RAM, með kúrekahatt á höfðinu og "gærur" á pallinum :-)