Alltaf gaman að fá heimsókn

Ég fékk óvænta en ánægjulega heimsókn í gærkvöldi. Var nýbyrjuð að þrífa og laga til í búrinu (með appelsínugula gúmmíhanska og svitaklessur undir höndunum og Kim Larsen þar að auki á fullu gasi í græjunum) þegar dyrabjallan hringdi og ég æddi til dyra, þess fullviss að verið væri að spyrja eftir Ísaki. Nema hvað, á tröppunum stóð þá karlmaður á aldur við mig og það tók mig örugglega 5-10 sekúndur að kveikja á perunni að þetta var Guðjón frændi minn Daníelsson. Jú, jú, við erum reyndar systkinabörn, en þekkjumst ekki mikið og sáumst síðast í jarðarför pabba hans fyrir tveimur árum. Þá hafði ég hvatt hann til þess að koma nú endilega í heimsókn ef hann ætti leið um höfuðstað Norðurlands - og hann tók mig náttúrulega á orðinu. Í fylgd með honum voru Ingileif konan hans og 10 mánaða gömul dóttir þeirra, Arna Líf.
Við vorum að rifja það upp að sennilega hefur hann ekki komið í Stekkjargerðið síðan hann var u.þ.b. 10 ára gamall og mundi hann bara óljóst eftir þeirri heimsókn. Það sem hann mundi best eftir var að amma Pálína og Daníel pabbi hans voru að tala saman og amma sagði alltaf "já, já" aftur og aftur og hann hafði farið að telja hvað hún sagði oft "já". Það sem ég man hins vegar best eftir úr þessari heimsókn var að hann talaði auðvitað sunnlensku og við Rósa vinkona mín vorum að rífast um það við hann hvort væri réttara að tala norðlensku eða sunnlensku :-)