Pínulítið týnd

Það er alveg stórmerkilegt að í hvert sinn sem ég ætla að byrja að skrifa hér inn þá fæ ég frestunaráráttu á háu stigi. Núna hafði ég rétt lokið við að skrifa fyrirsögnina og þá fannst mér ég alveg bráðnauðsynlega þurfa að kíkja aðeins í myndvinnsluforritið mitt ... Ég sá að mér um leið og ég var búin að opna það og ákvað að halda áfram að skrifa. Varla liðu samt nema nokkrar sekúndur og þá þurfti ég að kíkja á facebook ... Skil ekki sjálf hvað er í gangi. Það er ekki eins og ég sé að skrifa þetta undir neinni pressu, heldur fyrst og fremst fyrir sjálfa mig. Og þegar ég hef ekki skrifað neitt í langan tíma þá byggist upp þörf hjá mér, svo maður skyldi nú halda að það væri auðveldast í heimi að fullnægja þeirri þörf.  

Mergurinn málsins er sá að ég er svolítið týnd þessa dagana. Nú er sá árstími sem ég hef undanfarin 7 ár verið alveg á kafi í vinnu, og yfirleitt óskað þess að hafa ekki svona mikið að gera. Nema hvað, núna þegar ég hef „ekkert“ að gera þá sakna ég þess eiginlega að vera ekki í vinnunni minni í Pottum og prikum. Ég sakna reyndar ekki vinnuálagsins sem var alltof mikið fyrir manneskju með vefjagigt, en ég sakna viðskiptavinanna og samskiptanna við þá á þessum árstíma. Það voru allir að kaupa jólagjafir og þrátt fyrir að desember sé álagstími hjá mörgu fólki þá lá gleði og jákvæðni í loftinu. Við Sunna á fullu að panta vörur (smá stress í gangi að reyna að velja vörur sem myndu ná að seljast og ákveða hve mikið magn átti að panta), og svo var endalaust kapphlaup við að taka vörurnar sem fyrst uppúr kössum og koma þeim fyrir í hillunum (aldrei nóg pláss).  

Ef við horfum á björtu hliðarnar þá er ég búin að setja upp jólagardínurnar í eldhúsinu, sennilega þremur vikum fyrr en venjulega. Ég er reyndar ekki byrjuð að baka eða neitt þannig en hef þá að minnsta kosti nægan tíma til þess. Ég get hvílt mig heima þegar ég er í þreytu- og/eða gigtarkasti. Ég er smám saman að styrkjast, þó mér finnist það megi nú alveg gerast hraðar. En t.d. þá hlustaði ég á útvarpið í bílnum alla leiðina milli Reykjavíkur og Akureyrar um daginn og það hefði ég aldrei getað þegar ég var sem verst.  

Það er sem sagt að renna betur og betur upp fyrir mér að ég er ekki með vinnu, og svona í framhaldi af því þá skjóta alls kyns hugsanir upp kollinum. Svona eins og HVAÐA starf henti manneskju eins og mér, þ.e.a.s. með þetta lítið starfsþrek. Stundum hef ég velt því fyrir mér að reyna á einhvern hátt að starfa sjálfstætt við að skrifa, en svo geri ég ekkert í því að útfæra það nánar í kollinum á mér. Enda er ég kannski ennþá svolítið í þeim gír að vera að tjasla mér saman eftir margra ára ofþreytu. En samt þá læðist þessi tilfinning að mér, að finnast að ég EIGI nú að vera að gera eitthvað gáfulegt, taka þátt í atvinnulífinu, þéna peninga. Og þegar sú hugsun er komin þá fer mér fljótlega að finnast ég alveg gagnslaus af því ég er „bara heima“.  

En já á sama tíma þá er ég sem sagt alls ekki tilbúin til að fara út á vinnumarkaðinn í venjulega vinnu, svo ég verð að læra að lifa með sjálfri mér í þessum nýju kringumstæðum. Og trúa því að ég finni út úr þessu öllu saman þegar rétti tíminn er kominn :-)