Missti af Salsa námskeiði um helgina

- spurning hvort það er gott eða slæmt? Alla vega, þá var meiningin að við í Kvennaklúbb Akureyrar (stórt nafn á litlum klúbbi...) færum á Salsa námskeið sem haldið var í líkamsræktarstöðinni Átaki á laugardag og sunnudag. Ég hafði sagt já við því að vera með, þrátt fyrir að vera með "10 stórutár" þegar kemur að dansi og öllum samhæfðum hreyfingum handa og fóta. Á fimmtudaginn í síðustu viku fór ég síðan út að ganga í Kjarnaskógi ásamt Unni vinkonu minni. Veðrið var ægifagurt, sólskin og nýfallinn snjór yfir öllu. Við höfðum ekki gengið lengi þegar ég steig á svellbunka sem sást ekki undir snjónum, mér skrikaði fótur, sveiflaði höndunum ógurlega fram og aftur, fetti mig og bretti, og rétt náði að standa í lappirnar. Þetta hefur örugglega verið mjög fyndin sjón en Unnur hló ekki enda nýbúin að jafna sig þokkalega í bakinu eftir brjósklos. Ég var mest hissa á því að hafa ekki fengið hnykk á bakið en jafnframt mjög ánægð með að hafa sloppið svona vel frá skautaferðinni á svellinu.

Daginn eftir hringdi vinkona mín í mig til að tékka á því hvort ég hefði nokkuð fengið hnykk. Nei, nei sagði ég og meinti hvert orð. Var samt eitthvað skrýtin í hægri fætinum og versnaði eftir því sem leið á daginn. Endaði loks á því að kvarta við manninn minn yfir þessum dofa í fætinum enda skildi ég ekkert hvað var í gangi. Hann var náttúrulega ekki lengi að átta sig á því að dofinn tengdist bakinu og hægt var að "elta" skrýtnu tilfinninguna neðan úr ökkla og alveg upp í mjóbak. Ég var ekki alveg tilbúin að fara á dansnámskeið með dofinn fót svo ég afpantaði - en var auðvitað orðin miklu betri strax daginn eftir. Í dag er fóturinn orðinn eins og hann á að sér en bakið svona la, la. Svona er það þegar manni verður "hált á svellinu"...