Að eltast við birtuna í skammdeginu

er nokkuð sem ég hef lagt mikið uppúr síðan ég áttaði mig á mikilvægi þess fyrir mína andlegu líðan. Og þar sem ég hef stjórnað tíma mínum sjálf í bráðum sjö ár núna, þá vel ég að fara út að ganga á þeim tíma dagsins sem birtan er sem mest. Í morgun var ég samt í bráðri þörf fyrir súrefni og við Valur drifum okkur út á Gáseyri áður en birti. Það leið hins vegar ekki á löngu þar til bleikur himinn í norðri benti til þess að nú væri sólin farin að mjaka sér ofar á himninum í suðri. 

Þar sem ég hef ekki stundað vetraríþróttir í mörg ár og myrkrið gerði mig þunga og þreytta, leiddist mér veturinn. En eftir að ljósmyndun varð hluti af lífi mínu þá fór ég að sjá og átta mig betur á þessum dásamlegu bleiku og bláu litatónum sem fylgja sólarupprás og sólsetri - og nú hef ég allt annað viðhorf til vetrarins. Er það ekki magnað hvernig við getum haft ólíkt viðhorf til sama hlutarins, allt eftir því hvernig við veljum að horfa á hann?

P.S. Bloggfærsla 3/100 á árinu