Ég var með

kvennaklúbb á föstudaginn og aldrei þessu vant þá gekk undirbúningurinn svona líka ljómandi vel. Eftir að hafa flett blöðum og bókum í leit að einhverju fljótlegu (ég nenni aldrei að eyða einhverjum rosa tíma í eitthvað dúllerí) fann ég þrjár uppskriftir hver annari fljótlegri og ólíkari. Fyrst bjó ég til súkkulaðiköku með súkkulaðirjóma, svo spínat-ríkotta píramída (sem var í klúbbablaði Gestgjafans) og loks crostini með fíkjum og gráðosti. Mér tókst reyndar næstum því að kveikja í því síðastnefnda en það átti nefnilega að byrja á því að skera eina baguette (stóð svona í uppskrifitinni, það sér hver heilvita maður að baguette er miklu fínna orð heldur en snittubrauð...) í sneiðar og grilla báðum megin áður en lengra væri haldið. Ég skar brauðið samviksusamlega í sneiðar, setti inn í ofninn... og steingleymdi því... a.m.k. í smá stund. Það voru sem betur fer bara kantarnir sem voru brunnir og auðveldlega hægt að skafa brunarákina í burtu. Ég er snillingur í eldhúsinu, það verður ekki af mér skafið. En svo ég klári nú bara uppskriftina að þessum rétti, þá á næst að smyrja smurgráðaosti ofan á sneiðarnar, þá skera ferskar fíkjur í litla báta og setja ofaná, og loks að bræða saman hálfan dl. púðursykur og hálfan dl. balsamedik og hellla ofan á fíkjurnar. Þetta vakti þvílíka lukku hjá dömunum að ég naut þess í smástund að finnast ég bara ágætis kokkur ;O) En til að lesendur þessa pistils skilji af hverju það er ánægjuefni hjá mér þá læt ég hér fylgja að lokum eina setningu sem heyrðist þegar liðið var á klúbbinn og maðurinn minn var kominn heim. Ég hafði farið fram í eldhús til að tala við hann og ákvað að nota tækifærið og fylla á crostini diskinn og þegar ég kom aftur inn í stofu gellur í einni "ertu svo bara með manninn í eldhúsinu - er hann kannski búinn að gera þetta allt?"