Morgunkaffi

með góðum vinkonum svíkur aldrei. Eftir að hafa komið Ísak af stað í skólann þar sem SAMRÆMDU PRÓFIN biðu eftir honum settist ég og ætlaði að fara að undirbúa kennslu morgundagsins. En í mér var eitthvert eirðarleysi svo ég sendi sms á Unni og Heiðu vinkonur mínar sem báðar vinna sem sjúkraliðar (og eiga þ.a.l. oft frí á tímum sem "venjulegt" fólk er í vinnunni) og við mæltum okkur mót heima hjá Heiðu. Það eru ár og dagar síðan ég hef farið eitthvert í morgunkaffi á vinnutíma, nokkuð sem ég gerði oft þegar ég var heimavinnandi húsmóðir.

Við áttum hið notalegasta spjall og komum m.a. inn á íþróttaiðkun barna og hve dýrt það væri fyrir fólk að hafa börnin sín í íþróttum. Heiðu finnst að bæjarfélagið eigi að greiða niður kostnaðinn við íþróttir barna, alltaf sé verið að leggja áherslu á mikilvægi þess að börn hreyfi sig en vandamálið sé m.a. það að margar fjölskyldur (t.d. einstæðar mæður) hafi oft ekki efni á að leyfa börnunum sínum að taka þátt í starfi íþróttafélaganna. Þessu er ég hjartanlega sammála og mér finnst sorglegt að búa í þjóðfélagi þar sem svona mikil mismunun ríkir. Samt veit ég að þetta er raunveruleikinn sem við búum við - en þurfum við endilega að sætta okkur við hann?